-
ArtykułyKsiążki o przyrodzie: daj się ponieść pięknu i sile natury podczas lektury!Anna Sierant1
-
ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński27
-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać406
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz2
Cytaty z tagiem "zwątpienie" [92]
[ + Dodaj cytat]Są godziny, kiedy nić Ariadny zostaje przerwana: staje się ciśniętą w pustkę nerwowością, nie wiem już, czym jestem, czuję głód, jest mi zimno i chce mi się pić. W takich chwilach odwołanie do woli, nie miałoby sensu. Liczy się wstręt do przejawów życia, wstręt do tego, co mógłbym powiedzieć, napisać i co mogłoby mnie wiązać: moja wierność ma mdły smak. Wyjściem nie są już sprzeczne zachcianki, które rozdzierając mnie, przysparzają satysfakcji. Wątpię: dostrzegam w sobie jedynie pęknięcia, niemoc, daremne wzburzenie. Czuję się przegniły, jak przegniłe jest wszystko, czego dotykam.
Sądząc z tego, jak nieokiełznana i porywcza była za życia, słusznie można by wątpić, czy zasłużyła sobie na spokojną przystań." - Nelly Dean
Lubię wątpić o wszystkim: ta skłonność umysłu nie przeszkadza stanowczości charakteru; przeciwnie, jeśli chodzi o mnie, to zawsze idę śmielej naprzód, gdy nie wiem, co mnie czeka. Przecie nic gorszego od śmierci się nie zdarzy — a śmierci uniknąć nie można.
Jeśli dziś ustrzeżesz się od zwątpienia, jutro unikniesz porażki.
Wątpliwości bez przerwy mnie dręczą. Cóż bowiem znaczy olśnienie – jakiejkolwiek byłoby natury? Nawet gdyby słońce, wybuchając w moim wnętrzu, oślepiło mnie i objęło? Nieco więcej czy nieco mniej światła, cóż to zmienia? Ze słońcem czy bez – człowiek jest tylko człowiekiem. Być tylko człowiekiem, nie móc się zeń wydostać: duszenie się, przytłaczająca niewiedza, coś nie do zniesienia.
Lecz nie mogłoby być większego i fatalniejszego nieporozumienia, niż gdyby szczęśliwi, udani, mocni na ciele i duszy poczęli wątpić o swym prawie do szczęścia.
Mogę powątpiewać w istnienie krzesła, mogę nie wierzyć w istnienie ciebie, mój przyjacielu. To mi wolno, nie mam bowiem dowodów wspierających przeciwny stan rzeczy. W jedną tylko rzecz zwątpić nie mogę - nie mogę zwątpić, że wątpię. Byłby to absurd, logiczna antynomia, gigantyczny paradoks, musisz przyznać mi rację. (...) Ponieważ to ja wątpię, ja muszę istnieć.
Profesor nie pozwalał się zniechęcic. Nigdy wątpliwośc nie zakradła się do jego myśli, a jeśli nawet, to potrafił ją odsunąc na dno swej troski, tak, aby nie przeszkadzała w działaniu.
Czuł się dumnym jako szlachcic-patriota, że w zwątpieniu został pokrzepion, a w wierze nie zawiedzion.
Miłość wymaga czynów, kapitanie Geary, a jeśli ich nie ma, to zaczyna się zwątpienie. W siebie i w innych.