-
ArtykułyWeź udział w akcji recenzenckiej i wygraj książkę Julii Biel „Times New Romans”LubimyCzytać2
-
ArtykułySpotkaj Terry’ego Hayesa. Autor kultowego „Pielgrzyma” już w maju odwiedzi PolskęLubimyCzytać2
-
Artykuły[QUIZ] Te fakty o pisarzach znają tylko literaccy eksperciKonrad Wrzesiński25
-
ArtykułyWznowienie, na które warto było czekaćInegrette0
Cytaty z tagiem "skrzypce" [17]
[ + Dodaj cytat]Pozbawiał je cieniuśkich wiórków, tak lekkich, że zanim upadły na podłogę,czas jakiś jeszcze unosiły się w powietrzu, i przesuwał opuszkami palców po każdym zakątku nowo ukształtowanych skrzypiec,jakby badał rozkoszne zagłębienia kobiety. Jakiś czas później sam Matthieu zdumiewał sam siebie ,przy niejednej okazji pieszcząc swe kochanki, jakby miał w dłoniach instrument z najdoskonalszego cedru.
Vivaldi, żywy i nieustannie obecny, był kimś, z kim potrafiła spędzić dzień, kwartał, cały rok. Grając partię skrzypiec z "Czterech pór roku", Aviva mogła siedzieć obok niego na zroszonych deszczem pagórkach, chodzić skalistymi ścieżkami kozich stad, śmiać się, widząc, jak zasypiają pod ogromnym drzewem, i słuchać ich cichego chrapania przetykanego brzęczeniem pijanych słońcem much.
Nigdy do tej pory nie znałem takiej muzyki, jej surowości, intensywności, nagłego potoku dźwięków, które wydobywały się spod strun. Grał Mozarta i jego muzyka miała w sobie całą tę wesołość, szybkość, czysty urok i wdzięk tego wszystkiego, co napisał Mozart.
Luna podniosłą się z nad stołu, po czym ułożyła się na nim, zwijając się w kłębek jak maleńki lemur.W jej oczach migotały złote gwiazdki.
-Zrobisz to dla mnie?-spytała urzekająco słodkim głosem.
-Co takiego?-szepnął Matthieu
-Zagrasz dla mnie na skrzypcach?
To co słyszysz w grze skrzypiec - wyjaśnia - to naga prawda o człowieku. Nie można jej sfałszować, tak jak odcisk palca, jest jedyny w swoim rodzaju.
Dźwięki z moich skrzypiec sypały się jak żelazne opiłki.
Śni mi się ogień. I skrzypce. Co drugą noc. W każdą czerwoną od pożogi noc to samo. Ogień i zawodzenie skrzypiec. Jakby płakały i wzywały mnie do siebie. Nie wiem skąd ani dlaczego. Może powinienem wiedzieć, ale nie wiem. Już nie. Zapomniałem.
Mój groteskowy żywot rozpisany jest na głosy jak partytura sonaty skrzypcowej; w krótkich momentach gdy skrzypce grają solo, zasypia fortepian; w jeszcze krótszych momentach gdy gra solo fortepian, śpią skrzypce; natomiast ani sekundy nie śpią skrzypek i pianista, nie powinna spać także publiczność.
Instrument Sabały jest rozpaczliwy, powiedziałbyś, niemożliwy prawie. Nie są to bowiem skrzypce, ale jak on je zowie „gęśliki”, coś przypominającego niby skrzypce, ale w pierwotnej formie, jakie dziś można widzieć jeszcze np. w muzeum Mozarta w Salzburgu.
Skrzypce boski instrument. Słów już nie słucha, nie byłby w stanie. Za dużo ich. I we wszystkich językach. Wieczności by mu nie starczyło, żeby wysłuchać wszystkich języków świata. A skrzypce w jednym. W skrzypcach są dźwięki wszystkich języków, wszystkich światów, tego, tamtego, życia, śmierci.