Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nic i Coś są ze sobą związane bardziej, niż się ludziom wydaje.

Największą próbą wiary jest oddać za nią życie.

Strach sprawia, że rzeczy się dzieją. Tak jakbyś prosiła o tragedię.

Jedno, czym się nie można zmęczyć - powiedział Bóg - to mieć rację.

Wiara jest jak skok; jesteście tu, a to , czego pragniecie , jest tam; między wami jest przestrzeń. Musicie tylko skoczyć.

Cuda wcale nie muszą być wielkie i mogą się zdarzyć w najmniej prawdopodobnych miejscach.

Najwspanialszymi cudami są zwykłe rzeczy, im bardziej zwykłe, tym lepiej; im mniejsze szanse, tym cud większy.

To, co czujesz, to po prostu strach. Strach to skomplikowana sprawa; to najbardziej podstępny wróg ze wszystkich. Ale kiedy mu się stawia czoła, wtedy jest dobrze.

Wtedy jeszcze myślałam, że mogę coś zrobić, żeby tato mnie pokochał, ale teraz już tak nie myślę. Ponieważ to, dlaczego mnie nie kocha, stało się dawno temu i nic nie mogę na to poradzić, chociaż gdyby nie ja, nigdy by się nie wydarzyło.

Mój idealny dzień będzie taki, jaki się czasem zdarza, kiedy budzimy się i świeci słońce, i nie musimy nic robić, i mamy bardzo dużo czasu, żeby to robić. Ten dzień będzie jak przepływająca koło okna bańka mydlana, którą łapiemy na otwartą dłoń. Jej powierzchnia drży delikatnie, ale w środku jest kompletnie nieruchoma..

Było bardzo cicho i bardzo zimno. Musiało być późno i czułam niepokój, jakby coś złego mi się przyśniło, ale jeszcze się z tego nie otrząsnęłam. Byłam też zdezorientowana, jak wtedy, kiedy budzimy się i nie wiemy, czy jest rano, czy wieczór, ani gdzie jesteśmy. Dziwne, bo przecież byłam w swoim pokoju. Nagle pomyślałam, że może nie jestem prawdziwa albo jestem prawdziwa, a wszystko inne mi się wydaje: tak czy owak, czułam się strasznie samotna.

Nic nie jest tak, jak myślałam. Ciągle coś jest nie tak. -To dlatego, że Nic i Coś są ze sobą związane bardziej, niż się ludziom wydaje.

Upadłam, ale nie wiem gdzie, bo nie było już żadnych miejsc, i nie wiem, jak długo upadałam, bo czas też przestał istnieć. Ciemność wypełniła mi oczy, bo nie było już światła, i nie miałam po co wstawać, bo co się stało, nie mogło się już odstać.