Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak, pomyślała. Powiedz, że jestem jak dwudziestoletnia whiskey, a ja stanę się twoja.

- Damon!
Wampir zmrużył oczy, jakby bawiło go coś, czego nikt inny nie zauważył.
- Tak, zło wcielone we własnej osobie. Powiedz mi coś, moja ognista furio.

Czego naprawdę chcę - mówił Damon do Eleny - to to, żebyś się jakoś rozgrzała. Co znaczy, że albo muszę ugotować Ci coś ciepłego, albo włożyć Cię do wanny z gorącą wodą. A biorąc pod uwagę, co stało się ostatnim razem ...
-Ja nie sądzę, żebym mogła coś zjeść.
-Daj spokój, to twoja narodowa tradycja. Zupę z jabłek. Ciasto z kurczakiem według przepisu babci.
Zachichotała mimo koszmarnego samopoczucia.
-Ciasto z jabłek i zupę z kurczaka, jeżeli już. Ale nieźle Ci poszło jak na początek.
-Więc? Obiecuję, że nic już nie pomylę.

Wtedy, ponad krzykiem Misao, ponad spazmem bólu, usłyszała głos Stefano:
- Eleno! Puść! Upadnij, a ja cię złapię!
Jakie to dziwne, pomyślała, jakby to był sen. Miłość i strach zniekształciły jego głos - brzmiał jakoś inaczej. Brzmiał jak...
- Eleno! Jestem z Tobą!
... jak Damon.
Wytrącone ze snu Elena spojrzała w dół. Zobaczyła Damona, zasłaniającego swoim ciałem Meredith i wyciągającego do niej ramiona.
Był z nią.