Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby jednak mierzyć nierówności skalą różnicy w poziomie życia między członkami klasy uprzywilejowanej a pozostałymi członkami społeczeństwa, zapewne bez wątpienia udałoby się potwierdzić tezę, że nierówności w krajach kapitalistycznych są mniejsze niż w krajach komunistycznych. Analiza warunków panujących w samych tylko krajach zachodnich prowadzi do wniosku, że im bardziej kapitalistyczny jest model gospodarki, tym mniejsze nierówności występują w społeczeństwie.

Wolny człowiek w żadnym razie nie postrzega go [rządu] jako ofiarodawcy różnych przysług i dóbr, a tym bardziej nie uważa go za pana lub bóstwo, któremu należy ślepo oddawać cześć i służyć.

Stanem typowym dla ludzkości jest tyrania, poddaństwo i cierpienie. Wiek XIX i początek wieku XX w krajach Zachodu stanowią wyłom w historycznym trendzie rozwoju świata.

Wielkim osiągnięciem kapitalizmu nie jest wcale akumulacja własności - jest nim stworzenie wszystkim członkom społeczeństwa szerszych możliwości rozwijania własnych zdolności.

W tych miejscach wysoce wskazane byłoby przeniesienie kosztów kształcenia dzieci bezpośrednio na rodziców. Dzięki temu zniknęłaby konieczność utrzymywania ogromnej machiny podatkowej, której rola sprowadza się do pobierania od wszystkich mieszkańców tego kraju przez cały okres ich życia pieniędzy, które są następnie w większości przekazywane tym samym osobom na finansowanie nauki ich dzieci.

Wolność to bardzo rzadki i wrażliwy gatunek. Rozum podpowiada nam (a historia to potwierdza), że największym zagrożeniem dla niej jest koncentracja władzy.

Sednem doktryny liberalizmu jest wiara w godność jednostki, w swobodę pełnego wykorzystania własnego potencjału i własnych możliwości — oczywiście przy założeniu, że nie skutkuje to naruszeniem wolności innych osób. W pewnym sensie implikuje to wiarę w równość wszystkich ludzi, w innym zaś oznacza wiarę w ich nierówność.

Każdy człowiek ma takie samo prawo do wolności. Jest ono prawem podstawowym, tak istotnym właśnie z tego powodu, że każdy człowiek jest inny — każdy chce robić coś innego.

Państwo raczej skutecznie egzekwuje prawo i utrzymuje porządek, choć trzeba podkreślić, że w dużych miastach jego aktywność w tej podstawowej dziedzinie jest daleko niewystarczająca.

Każdy człowiek powinien być oceniany wyłącznie na podstawie tego, co sobą reprezentuje i jak postępuje, nie zaś na podstawie cech zewnętrznych lub subiektywnych. Potępiam przesądy i zaściankowość będące w mojej opinii przyczynami, dla których pewni ludzie mają w tej kwestii gusta odmienne od moich. Nie mam o takich ludziach najlepszego zdania. Niemniej jednak w społeczeństwie opierającym się na zasadzie swobody wypowiedzi mogę co najwyżej starać się przekonać ich, że ich gusta są złe i że powinni zmienić swoje przekonania i postawy. W żadnym razie nie mogę uciekać się do jakichkolwiek form przymusu, by narzucić im własne preferencje i stosunek do innych ludzi.