Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie odważni często miewają złe sny. Na jawie taki człowiek zwykł tłumić strach wysiłkiem woli, w nocy jednak, kiedy samokontrola słabnie, z zamurowanych na głucho podziemi pamięci wypełzają obrazy, pod których wpływem śmiałek budzi się zlany zimnym potem

Od wczesnego dzieciństwa podają nam na łyżeczce całą mądrość, jaką nagromadziła ludzkość. Każdego dnia słyszymy: "Cicha woda brzegi rwie", "Póki życia, póty nadziei", "Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło" i tym podobne, a wszystko to jak rzucanie grochem o ścianę. Dopóki człowiek sam się nie potknie o kamień, o który przewróciły się już miliony ludzi, niczego nie zrozumie i niczego się nie nauczy. Za to kiedy już samodzielnie dokona jakiegoś odkrycia, ma ochotę krzyczeć na cały świat: "Ludzie! Słuchajcie mnie wszyscy! Czy wiecie, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie! Właśnie to odkryłem!" albo "Jak źle robicie ! Zapamiętajcie sobie: nie wszystko złoto co się świeci!". Ale nie ma sensu krzyczeć, tylko człowiek zedrze sobie gardło.

Przypadł jej w udziale smutny i piękny los, niestety, nierzadko spotykający prawdziwie szlachetne kobiety.

Taka już jednak jest właściwość gwieździstego nieba: każdemu, kto na nie spogląda, słodko ściska się serce. Może istotnie pochodzimy gdzieś stamtąd.

Rozpaczać po rozłące z ukochaną jest rzeczą dopuszczalną, a nawet godną.

Ale gdybyśmy robili tylko to, co się nam podoba, odmawiali zaś robienia tego, do czego wzywa obowiązek, ludzkość do tej pory siedziałaby na drzewach.

Podstawowe znaczenie postępu nie polega na wygodach i nawet nie na bezpieczeństwie. Rozwój cywilizacji pozwala człowiekowi skoncentrować energię duchową nie na przyziemnych uciążliwościach, lecz na jego głębszej istocie.

Róż było w tym wszystkim niewiele, głównie kolce.

Czasem mądrzy ludzie są gorsi od prostaczków i wtedy bez prostego człowieka sobie nie poradzą.

Bardzo bogaci ludzie przypominają chorych, cierpiących na jakąś wstydliwą przypadłość. Czują się niezręcznie wobec otoczenia, a otocznie czuje się niezręcznie z nimi. Zapewne nawet najzwyklejsze ludzkie uczucia - miłość, przyjaźń - są takiemu Siergiejowi Leonardowiczowi najzupełniej obce. Zawsze będzie miał na dnie serca podejrzenie, że narzeczona kocha nie mnie, lecz moje miliony, kolega przyjaźni się nie ze mną, ale z moimi kolejami.

Chciwość to mniejszy grzech niźli brak serca.

O, kobiety! Mają w sobie tyle odwagi i siły ducha, że my mężczyźni powinniśmy się od nich uczyć.

Wszelako, jak wiadomo, milionowy posag to najlepszy środek kosmetyczny.

Czasami mądrzy ludzie są gorsi od prostaczków i wtedy bez tego człowieka sobie nie poradzą.

Słowa wszakże to najlepszy środek przeciw rozpaczy, są tak powierzchowne i nieważkie, że oblekając w nie swój smutek, lżejszym czynisz brzemię przytłaczające twą duszę.

U niektórych ludzi upór albo chciwość bywają silniejsze niż ból czy nawet strach przed śmiercią.

Zaiste, bycie bogatym jest niezdrowe dla umysłu i serca.