Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadzieja w sytuacji, gdy nie ma na nią miejsca, jest okrucieństwem.

Ci, którzy wiedzą, jak jest w ciemnościach, zrobią wszystko, by pozostać w świetle.

Każdego z nas stworzył ktoś inny i każdy z nas ma stalową nić, której nikt i nic nie jest w stanie przeciąć.

Teraz wiem, że nie miałam pojęcia, czym jest miłość. Ani jakie to uczucie mieć nawet odrobinę pęknięte serce.
To stać przed człowiekiem, który jest całym twoim światem, i dowiedzieć się, że nie wystarczasz. Że cię nie wybiera. Jesteś cieniem osoby, która jest twoim słońcem.

Czas nie zawsze leczy rany. Niekiedy jedynie je pogłębia.

- Gdy jesteś chory, kogo winisz? - dopytuję. - Ciało czy chorobę?(...)
- Winię lekarstwo, które nie zadziałało.

Błędów nie da się wymazać, zapomnieć czy zignorować. Ale można nanieść poprawki w teraźniejszości.

Cierpienie hartuje. Miłość rozmiękcza.

Potwory są najbardziej niebezpieczne gdy się boją.

Kocham twojego brata,Mavenie. Miałeś rację. Jesteś jedynie cieniem, a kto patrzy na cień, kiedy ma przed sobą płomień? Kto wybrałbym potwora zamiast boga?

Nikt nie rodzi się potworem, potworami się stajemy.

(...) czuje się pusta w środku. To byłoby takie proste pozwolić, aby popękane kawałeczki mojego istnienia kompletnie się rozsypały.

Zabawne - kiedyś myślałam, że najbardziej obawiam się tego, iż zostanę sama. Teraz nigdy nie jestem sama, ale przerażenie mnie nie opuszcza.

Niewybrani przez Boga, lecz przez niego przeklęci.

Opanowanie wymaga o wiele więcej ćwiczeń i wysiłku niż stosowanie siły.

Maven jest przerażony.
Przez krótką chwilę cieszę się z tego. Zaraz jednak coś sobie przypominam - potwory są najbardziej niebezpieczne, gdy się boją.

I’m not leaving this place unless I leave behind his corpse- or mine.

(...) Poza tym zawsze mówiła, że lepiej żyć ze złamanym sercem. Cierpienie hartuje. Miłość rozmiękcza. I miała rację. Przekonałem się o tym, jeszcze zanim poznałem Ciebie.

Gdzieś w oddali, głęboko we mnie odzywa się błyskawica.
Pozwolimy im, by się nawzajem powybijali.

[Nie miałam pojęcia jakie to uczucie mieć pęknięte serce] Jesteś cieniem osoby, która jest twoim słońcem.

Książę wyciąga mi liście spomiędzy włosów, kiedy idziemy w stronę szpitala wojskowego, który porasta trujący bluszcz.
– Wyglądasz jak kobieta krzak – mówi Cal, z niemal szaleńczym uśmiechem.
– Właśnie to powinien powiedzieć chłopak do dziewczyny w takim momencie.

Szkarłatna Gwardia jest z krwi i kości, to żaden duch. Krew i kości można kontrolować, pokonać i zniszczyć.

Rozpaczałabym nad swoim losem, gdybym mogła, ale okres rozpaczy jest już za mną. Musi być. Bo inaczej zwyczajnie się utopię jak lalka, którą wlecze za sobą dziecko, pusta w każdym calu.

Nie wiem nawet, jak to jest i na co dokładnie mieć nadzieję. Wiem tylko, że muszę tę nadzieję zachować przy życiu. To jedyna tarcza, którą mogę się osłonić przed wewnętrzną ciemnością.

Zastanawiam się, co jest bardziej bolesne - brak wiadomości o dziecku, które znalazło się w niebezpieczeństwie, czy spływające powoli informacje o tym, jak strasznie cierpi.

Moje pęta to kajdany z Cichego Kamienia. Jego pęta to korona.

Maven uwielbia widzieć mnie w czerwieni. Jego zdaniem ten kolor mnie ożywia, chociaż z każdym dniem ucieka ze mnie coraz więcej życia.

W jego zielonych oczach połyskuje gniew, ale i konsternacja. Zwątpienie. Pęknięcia, które zamierzam pogłębiać i poszerzać, by wydrążyć tunel, a następnie nim uciec.

Zabawne, Maven nazywał siebie cieniem Cala, ale teraz to Cal stał się cieniem, upiorem wyglądającym z każdego zakątka królestwa, które balansuje na krawędzi.

- Oddaję ci dłoń i wiążę z tobą swój los - odpowiada zgodnie z tradycją i zwyczajami swojego królestwa. - Przyjmuję twoje oświadczyny, Wasza Królewska Mość.
(...)
Tak kończy się jedna wojna.