Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Umrę za mój kraj. Ale wolę zań zabijać.

Śmierć to krwawy malarz, a wojna to jego płótno.

- Zostań ze mną, proszę - szlochał Taniel.
- Nie, Tan - odpowiedział marszałek [...] - Chyba jednak nie zostanę.

Kiedy opadła adrenalina, medale zostały rozdane, a chwała straciła nieco blasku, po bitwie zostawały jedynie ból i cierpienie.

I tam, wśród ruin splendoru Pałacu Wschodzącego Słońca, bóg zapłakał nad bohaterem Adro.

Kiedyś poruszał się z siłą i gracją lwa, teraz siedział wciśnięty w fotel, który bez trudu pomieściłby dwóch grenadierów. Na ramiona narzucone miał futro lamowane złotem, a wielkość i ilość rubinów na królewskich palcach wzbudziłaby zazdrość w każdym arcybiskupie.