Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-To książka może człowieka zmienić?
-Oczywiście, że książka może nas zmienić! A nawet zmienić nasze życie. Jak miłość od pierwszego wejrzenia. I nigdy nie wiadomo, kogo się spotka. Książek trzeba się strzec, to uśpione dżiny.

Autentyczność i swoboda zmieniły się w bumerang i walnęły po głowie moich rodziców, którzy nagle zrozumieli, że pomylili pożądanie z miłością i każde stworzyło sobie obraz drugiego. Nie dzielili ze sobą marzeń, tylko złudzenia. A marzenia każde z nich miało własne, osobne, egoistyczne, i nie byli wcale gotowi zaspokajać wzajemnych oczekiwań.

Nie mieszkam teraz nigdzie. Kto mieszka, wpasowuje się ciałem w topografię miejsca, w szczeliny i fałdy otoczenia. Ze mną tak nie jest. Wpadam tylko na chwilę. Bywam. Nocuję. Koczuję. Moje osiedle to sypialnia i funkcjonalizm. Mieszkanie czuć świeżą farbą i nowym linoleum. Moi sąsiedzi są doskonale anonimowi. Omijamy się przyjaźnie na korytarzu szerokim łukiem.

Nie trzeba szukać wroga; wojna znajdzie go nam sama.

- Czy między Tutsi i Hutu dlatego jest wojna, że są w różnych krajach?
-Nie, nie o to chodzi, mają wspólny kraj.
-W takim razie….nie mają wspólnego języka?
-Owszem, mówią tym samym językiem.
-To może nie mają tego samego boga?
-Owszem, mają wspólnego boga.
-To dlaczego prowadzą wojnę?
-Bo mają różne nosy.

Jeśli nie wierzysz w dobroć WŁASNEJ duszy, wówczas przestajesz walczyć".

Szczęście widać dopiero w lusterku wstecznym...

W szczęśliwych czasach na pytanie: „Jak leci?” odpowiadałem zawsze: „Świetnie!”. Bez zastanowienia. Szczęście pozwala nie myśleć. Dopiero potem zacząłem się zastanawiać nad pytaniem. Ważyć wszelkie za i przeciw.

W potyczkach słownych cierpienie jest atutem nie do przebicia, przesłania wszelkie inne argumenty. W pewnym sensie jest niesprawiedliwe.

Ludobójstwo jest jak plama ropy na oceanie, ci, którzy pod nią nie utonęli, nie obmyją się do końca życia.