Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O! w młodości to tylko całe wieczory i noce spędzają się na nierozwikłanych o nieśmiertelności, o duszy, o celu człowieka i obowiązkach jego rozprawach - później myśl strwożona, co się na nie zuchwale targała i starła na nich zęby, już nie śmie dotknąć tych wielkich przedmiotów, jakieś zobojętnienie opanowuje człowieka i woli świat i ludzi, drobnostki codzienne, plotkę uliczną niż wznioślejsze myśli, w których dawniej umiłował był sobie.

Krytyka zresztą w dziełach ludzkich jest najłatwiejszą z natury swojej - utwór człowieka musi mieć strony słabe i niedoskonałe, wyszukać ich nie trudno, powiększyć i rozszerzyć nauczy trochę wprawy. Jeśli myśl dobra, bijesz na wykonanie, jeśli wykonanie ma wdzięk, pomysł może być mniej trafny; potem strona moralna przedmiotu, stanowisko autora w literaturze współczesnej, jego dążności, charakter pism itp. dostarczają zarzutów bez końca. Święte to stare przysłowie, jeszcze z czasu dysput teologicznych: Plus negare potest asinus, quam probare philosophus [Więcej może zaprzeczyć osioł, niż filozof potwierdzić], co grzeczniej tłumaczyć możemy: łatwiej napisać pięćdziesiąt krytyk, niż stworzyć jedno dziełko.