Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hell is empty and all the devils are here.

Piekło jest puste, a wszystkie diabły są tutaj.

Jesteśmy surowcem z którego sny się wyrabia, a życie to chwila jawy między dwoma snami.

Sen i my z jednych złożeni pierwiastków;
żywot nasz krótki w sen jest owinięty -

Obecność tego człowieka napawa mię wielką otuchą: nie wygląda na takiego, co ma utonąć, tylko na takiego, co ma wisieć.

Piekło - zawołał - próżne jest na teraz,
A wszystkie diabły zbiegły na nasz okręt!

O, gdybym
Zamknąwszy oczy, mógl myśli me zamknąć.

...Senna jesteś,to zbawienna ospałość,
Poddaj się jej - wiem ci dobrze,
że oprzeć się nie możesz.

Można czasem szlachetnie znosić nieszlachetną dolę.

O, z tego "Nie ma nadziei" ile masz nadziei! Taki nadziei brak tworzy nadzieję inną, wysoką tak, że nawet pycha nie spojrzy dalej, wiedząc, że nie ujrzy więcej.

Pamiętaj: kto w porze odpływu osiądzie na piasku, ten zasłużył na to własnym lenistwem i strachem.

I rozpacz tylko czeka na mnie wszędzie,
Jeśli modlitwa w pomoc nie przybędzie:
Modlitwa bramy litości otwiera
I błędów dawnych pamiątki zaciera,
Jak sami chcecie grzechów odpuszczenia,
Tak mi przebaczcie moje przewinienia.

[...]
We are such stuff As dreams are made on
— THE TEMPEST, ACT 4 SCENE 1.

[Ze wstępu Anny Cetery (wyd. WAB)]
Przebaczenie bezwarynkowo najłatwiej przychodzi na łożu śmierci. Udzielone wcześniej, każe żyć obok lęku, że sytuacja się powtórzy.

[Miranda]
O cudzie! Jak wiele
Wspaniałych istot! Jak piękna jest ludzkość!
Nowy, szczęśliwy świat z takimi ludźmi!
[Prospero]
Dla ciebie wszystko nowe.

Zabawy czasem bywają mozolne,
lecz trud im smak nadaje. Można czasem
szlachetnie znosić nieszlachetną dolę.
Do górnych celów skromne wiodą środki.

Good wombs have borne bad sons.

[...]
Thought is free.

[...]
O, wonder!
How many goodly creatures are there here!
How beauteous mankind is! O brave new world,
That has such people in't!
— THE TEMPEST, ACT 5 SCENE 1.

Jasne pałace i wieże w chmur wieńcu,
Święte kościoły, wielka ziemi kula,
Tak wszystko kiedyś na nic się rozpłynie,
Jednego pyłku na ślad nie zostawi,
Jak moich duchów powietrzne zjawisko.

Na młodą parę dwojga narzeczonych
Twych błogosławieństw, Boże, złóż koronę,
Twój bowiem palec drogę tę zakreślił.

Rozgniewany Kupido strzały swe roztrąca,
Nie chce już więcej miotać pocisków po świecie,
Lecz być dzieckiem i igrać z wróblami jak dziecię.