Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czuję, że z każdą chwilą zakochuję się w nim coraz bardziej. Boję się tego. Nie można odczuwać emocji z taką siłą, która jest zdolna zmieść mnie z powierzchni ziemi.

Czuję, że z każdą chwilą zakochuję się w nim coraz bardziej. Boję się tego. Nie można odczuwać emocji z taką siłą, która jest zdolna zmieść mnie z powierzchni ziemi.

Rodzimy się z wrodzonym pragnieniem, by być kochanym. Jesteśmy zdolni upaść na kolana, żebrać o ochłapy miłości, byle tylko wiedzieć, że istnieje na tym świecie chociaż jedna osoba, która jest w stanie oddać za nas siebie. Pozwalamy, by inni ludzie łamali nam serce, wystawiali je na próbę, ale nigdy nie przestajemy poszukiwać bratniej duszy. Stajemy się bezbronni jak dzieci, gdy błagamy, by ktoś nas pokochał. To przemienia się w sens naszego życia. Ostatecznie umieramy, pragnąc wiedzieć, czy to życie było coś warte, czy opłacało się żyć.

Rodzimy się z wrodzonym pragnieniem, by być kochanym. Jesteśmy zdolni upaść na kolana, żebrać o ochłapy miłości, byle tylko wiedzieć, że istnieje na tym świecie chociaż jedna osoba, która jest w stanie oddać za nas siebie. Pozwalamy, by inni ludzie łamali nam serce, wystawiali je na próbę, ale nigdy nie przestajemy poszukiwać bratniej duszy. Stajemy się bezbronni jak dzieci, gd...

Ludzie nigdy nie przestają się kochać. Jeżeli to, co ich łączy, jest prawdziwe, nigdy nie przestają.

Ludzie nigdy nie przestają się kochać. Jeżeli to, co ich łączy, jest prawdziwe, nigdy nie przestają.

Im cięższe staje się serce, tym silniejszy musi być człowiek, by je udźwignąć.

Im cięższe staje się serce, tym silniejszy musi być człowiek, by je udźwignąć.

Ludzie robili rzeczy, których nie potrafili wytłumaczyć, dlatego że myśleli, czuli i chcieli tak wiele, że nie mieli odwagi myśleć, czuć i chcieć. Niektórym tylko lepiej udawało się panować nad sobą.

Ludzie robili rzeczy, których nie potrafili wytłumaczyć, dlatego że myśleli, czuli i chcieli tak wiele, że nie mieli odwagi myśleć, czuć i chcieć. Niektórym tylko lepiej udawało się panować nad sobą.

Zdawało mu się, że kiedyś, kiedyś on sam był kamieniem, zimnym, ślepym, nieczułym. A gdy leżał pyszny w swojej martwocie, której największe ziemskie kataklizmy nie zdołały ożywić, w nim czy nad nim odezwał się głos zapytujący: „Chcesz zostać człowiekiem?” „Co to jest człowiek?...” – odparł kamień. „Chcesz widzieć, słyszeć, czuć?...” „Co to jest czuć?...” „Więc czy chcesz zaznać coś zupełnie nowego? Czy chcesz istnienia, które w jednej chwili doświadcza więcej aniżeli wszystkie kamienie w ciągu miliona wieków?” „Nie rozumiem – odparł kamień – ale mogę być wszystkim.” „A jeżeli – pytał głos nadnaturalny – po tym nowym bycie zostanie ci wieczny żal?...” „Co to jest żal?... Mogę być wszystkim.” „Więc niech się stanie człowiek” – odpowiedziano. I stał się człowiek. Żył kilkadziesiąt lat, a w ciągu nich tyle pragnął i tyle cierpiał, że martwy świat nie zaznałby tego przez całą wieczność. Goniąc za jednym pragnieniem znajdował tysiące innych, uciekając przed jednym cierpieniem wpadł w morze cierpień i tyle odczuł, tyle przemyślał, tyle pochłonął sił bezświadomych, że w końcu obudził przeciw sobie całą naturę. „Dosyć!... – poczęto wołać ze wszystkich stron. – Dosyć!... ustąp innym miejsca w tym widowisku…” „Dosyć!... dosyć!... już dosyć!... – wołały kamienie, drzewa, powietrze, ziemia i niebo… - Ustąp innym!... niech i oni poznają ten nowy byt…” Dosyć!... Więc znowu ma zostać niczym i to w chwili kiedy ów wyższy byt jako ostatnią pamiątkę daje mu tylko rozpacz po tym, co stracił, i żal za tym, czego nie dosięgnął!...

Zdawało mu się, że kiedyś, kiedyś on sam był kamieniem, zimnym, ślepym, nieczułym. A gdy leżał pyszny w swojej martwocie, której największe ziemskie kataklizmy nie zdołały ożywić, w nim czy nad nim odezwał się głos zapytujący: „Chcesz zostać człowiekiem?” „Co to jest człowiek?...” – odparł kamień. „Chcesz widzieć, słyszeć, czuć?...” „Co to jest czuć?...” „Więc czy chcesz zaznać...

Proszę wziąć te pieniądze. Nie dają szczęścia, ale pomagają zapomnieć o zmartwieniach.

Proszę wziąć te pieniądze. Nie dają szczęścia, ale pomagają zapomnieć o zmartwieniach.

Najprzyjemniejszym zajęciem Islandczyków jest wydawanie pieniędzy. Szczególnie wtedy, gdy ich nie mają.

Najprzyjemniejszym zajęciem Islandczyków jest wydawanie pieniędzy. Szczególnie wtedy, gdy ich nie mają.

(...) pieniądze były językiem, w którym mówił i myślał.

(...) pieniądze były językiem, w którym mówił i myślał.