Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siostra Faustyna, Ojciec Pio, Jan Paweł II czy Matka Teresa- to postacie będące dla wielu katolików niekwestionowanym autorytetem. Anna Connolly, także praktykująca katoliczka, nie pada jednak przed nimi na kolana w bezkrytycznym uwielbieniu. Analizuje dogłębnie ich życie i pisma i znajduje rysy na nieskazitelnym wizerunku powszechnie podziwianych świętych. Głównym tematem książki jest postrzeganie cierpienia przez różne nurty i duchowości chrześcijańskie (oraz ich przedstawicieli) Czy surowa asceza, celibat, samotność, milczenie, ślepe posłuszeństwo wobec przełożonych rzeczywiście czynią człowieka doskonalszym i czy mają jakieś podstawy w Biblii? Co mówi zamiłowanie do samoudręczania się o osobowości człowieka? Czy ekstaza jest nagrodą za umartwianie się i torturowanie własnego ciała? Czy styl życia mnichów, odmienny od życia zwykłych ludzi mógł wzbudzać w nich poczucie elitaryzmu? Autorka zadaje te pytania bardzo odważnie i równie odważnie wyciąga wnioski. Oryginalność książki polega nie tylko na śmiałych konkluzjach ale również na odwołaniu się do wielu dziedzin nauki: religioznawstwa, biblistyki, psychologii, filozofii. Anna Connolly zaprezentowała swoje przemyślenia w sposób interesujący i przystępny, przyprawiając je szczyptą humoru oraz ironii, co sprawiło, że książkę czytało się bardzo przyjemnie. Szczególnie w twórczy sposób zinterpretowała autorka wiele fragmentów i scen opisanych w Starym i Nowym Testamencie. (Choć zdarzyło się jej się czasem nieco bezkrytycznie powtarzać różne nie do końca prawdziwe teorie np. dziwne rozróżnienie pomiędzy „Jezusem historii” ewangelii synoptycznych a „Jezusem mistycznym” ewangelii św. Jana.) Mam wiele refleksji po przeczytaniu tej książki. Chętnie podyskutowałabym z autorką. Z niektórymi jej tezami zgodziłabym się, z innymi bym polemizowała. W każdym razie, Annie Connolly udało się zainteresować mnie opisywanym przez siebie tematem, tak bardzo, że postanowiłam sięgnąć po kilka innych pozycji podanych przez nią w bibliografii. Tak jak już napisałam, być może niektórzy zgorszą się „obrazoburstwem” autorki. Być może jednak inni zobaczą dzięki niej nowy wymiar chrześcijaństwa, które nie jest i nie musi być wcale religią cierpienia.