Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytułowym podporucznikiem z książki Ze wspomnień podporucznika rezerwy 1939-41 jest Józef Tadeusz Mieszkowski, przed wojną działacz socjalistyczny i związkowy, dziennikarz popularnych socjalistycznych periodyków. Człowiek socjalistycznej lewicy i to czuć w jego wspomnieniach. Moim zdaniem to największa wada tej pozycji. Mocno utrudnia śledzenie tego, o czym pisze autor, pozostawia wątpliwości co do jego bezstronności. Losy Mieszkowskiego są ciekawe. Pierwsze dni wojny spędził w stolicy, gdzie został ranny i wylądował w szpitalu u Łazarza. Przez jakiś czas miał problemy z chodzeniem, poruszał się o lasce, dlatego wybrał ucieczkę z kraju. Nie ruszył jednak za Bug, a przedarł się przez słowackie Karpaty do Węgier. Tam spędził zimę i z czasem wrócił do zdrowia. W końcu znalazł się we Francji, w obozie w Coetquidan, a latem w Wielkiej Brytanii, gdzie spędził też cały 1941 rok. Przy okazji pisze, jak było. Nie skupia się na walkach, bo nieczęsto bierze w nich udział, a na politykowaniu. Przypomina niechęć, z jaką spotykali się początkowo żołnierze kampanii wrześniowej (jako ci, co wojnę przegrali). Pisze o haniebnej ucieczce rządu polskiego do Rumunii, o trudnościach z uzyskaniem jakiejkolwiek pomocy na Węgrzech (ambasada nieistniejącego już kraju cierpiała na chroniczny brak funduszy),o niechęci młodych Francuzów do udziału w wojnie (stukali się w czoło i pokazywali na groby ofiar I wojny światowej). W Anglii skupia się na sporach kadrowych, różnych wizjach Polski. Temu nie podobał się dowódca, tamtemu pobory, wojsko dyskutowało o wszystkim, tylko nie o wojnie. Wszyscy wszystkich hejtują i hejtuje również autor. Szambo do potęgi trzeciej. Z tej książki wyłania się ponury obraz rzeczywistości. Ze wspomnień podporucznika rezerwy 1939-41 potwierdza, że Polacy zawsze się kłócili, wzajemnie zwalczali, uprawiali taką czy inną fikcję. Wiele działań było prowizorycznych nie z winy warunków, ale ludzi, którzy bardziej dbali o swoje interesy niż o dobro wojska. Działaczy, leśnych dziadków (byli już tacy!),różnych generałów o ambicjach politycznych było mnóstwo i każdy ciągnął w inną stronę. Czasami można wręcz zrozumieć Churchilla, który uważał, że dla Polaków można zrobić dużo, ale z Polakami niewiele. Więcej recenzji: https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/