Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętam, że nie pasowałam do świata i zawsze miałam problem z krajem, w którym się urodziłam. Czy była to Afryka? Dodatkowy kawałek Indii? Albo Mała Anglia, tyle że słoneczna? [Yasmin Alibhai - Brown, Kuchnia osadników. O miłości, wędrówkach i jedzeniu.] Yasmin Alibhai - Brown jest brytyjską dziennikarką urodzoną w Ugandzie. Współpracowała m. in. z „New Statesman", „The Guardian", „The New York Times", „The Observer" i za swą działalność została wyróżniona w 2004 roku nagrodą EMMA. Alibhai - Brown zajmuje się głównie tematyką związaną z prawami imigrantów oraz z problemami wielokulturowości. „Kuchnia osadników. O miłości, wędrówkach i jedzeniu" to swoista autobiografia, w której autorka podjęła się próby ocalenia od zapomnienia historii swojej rodziny: Nasze drzewo genealogiczne jest karłowate i prawie całkiem nagie. Jego korzenie nie sięgają dość głęboko, by mogło zrodzić bogaty plon, a więc historie przodków i ciekawych krewnych (...) Ludzkie pragnienie, by odtworzyć długą biologiczną linię krwi, jest bardzo silne. Ale akurat nasza przeszłość została unicestwiona przez niedbały los z impetem rzucający moją rodzinę po morzach , coraz dalej, ku nowym początkom - wspomina w prologu. Brak korzeni, problem tożsamości, rasizm i ksenofobia, to wątki, które jak lejtmotywy powracają w opowieści brytyjskiej dziennikarki. Często pada bowiem pytanie: kim jestem, skąd się wywodzę? Różni bigoci często każą mi spieprzać tam, skąd przyjechałam. Czyli dokąd właściwie? Do Kampali, gdzie się urodziłam? Czy do Karaczi, skąd pochodził mój ojciec, ale skąd jako siedemnastolatek wyjechał na zawsze do ukochanej Anglii? A może do Porbandaru w prowincji Gudźarat w Indiach, skąd zabrano mojego dziadka ze ztrony matki, gdy był małym chłopcem. Albo do Dar es Salaam w ówczesnej Tanganice, bo tam się urodziła i wychowała moja matka? Wielokulturowość może być atutem, ale często spotyka się z nietolerancyjnymi zachowaniami. Alibhai - Brown z goryczą opisuje rasistowskie docinki, na które była narażona w Londynie, pisze o nieodwzajemnionej miłości do Anglii, opisuje swoje prywatne życie, studia, małżeńskie perypetie. Poznajemy kobietę z silną osobowością, choć mam wrażenie, że są w niej nieograniczone pokłady żalu. Alibhai - Brown jawi się jako osoba, która mimo wszystko potrafi się znaleźć w każdej sytuacji, a swoją wielokulturowość oraz wielowyznaniowość potrafi dostosować do sytuacji w jakiej się znalazła. To kobieta wielu masek, ale doświadczona przez los. Dzieje rodziny Alibhai są ściśle połączone z wątkami politycznymi. Autorka daje czytelnikowi szeroko zakreśloną na przestrzeni całego XX wieku panoramę losów wschodnioafrykańskich Azjatów. Brytyjska dziennikarka po kolei przedstawia dążenia do uzyskania niepodległości przez Ugandę, opisuje krwawe rządy Amina, wspomina o przymusowej emigracji swojej rodziny, wypowiada się na temat rządów Margaret Thatcher, daje upust swoim lewicowym poglądom oraz pisze o rozczarowaniach związanych z angielskimi feministycznymi organizacjami. Wiele tu wątków, wiele polityki, zawirowań dziejowych, historii traumatycznych, żalu, rozczarowań. Ale w tę całą niemalże martyrologiczną opowieść wplecione zostały kulinarne perełki. W każdym rozdziale znajdziemy kilka przepisów z kuchni indyjskiej, azjatyckiej i angielskiej. Autorka wykazuje smykałką do gotowania, a opisanych dań jest tak wiele, że można by z nich stworzyć całkiem przyzwoitą książkę kucharską.