Poeta hiszpański, przedstawiciel Pokolenia 27. Został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1977. Otrzymał ją za „wybijającą się twórczość poetycką, która odzwierciedla sytuację człowieka w kosmosie i we współczesnym społeczeństwie i stanowi świadectwo odrodzenia hiszpańskiej poezji w okresie międzywojennym”. Skończył prawo i ekonomię na uniwersytecie w Maladze, oraz uczęszczał na seminarium literatury hiszpańskiej. Po ukończeniu studiów pracował dwa lata w szkole handlowej, a potem w dyrekcji Kolei Andaluzyjskiej – publikując w prasie artykuły na temat kolejnictwa. W 1922 roku zachorował na artretyzm, a trzy lata później z powodu choroby nerek zrezygnował z pracy zawodowej. W 1926 roku zadebiutował na łamach gazety "Revista de Occidente". Rok później wraz z, m.in Federico'iem Garcia Lorca, Rafaelem Alberti, Jorgem Guillen, Damaso'em Alonso założył grupę literacką zwaną "Pokoleniem 27". Pierwszy zbiór poezji Aleixandre'a pt. "Obszar" ukazał się w 1928 roku.
Grafomański surrealizm początkowego etapu twórczości Aleixandre nie ma nic do zaproponowania typowemu czytelnikowi.
Na szczęście, gdzieś na wysokości wiersza "Czarne włosy" poezja staje się bardziej przystępna i końcówkę tomiku czytamy już z przyjemnością.
Szkoda tylko, że to zaledwie kilkanaście stron z kilkudziesięciostronicowego zeszytu.