Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak widzę, wszyscy mają książkę w "Chcę przeczytać" i ma ona zero ocen i zero opinii. Wcale się nie dziwię - jest to trudne dzieło i przebrnięcie przez nie zajęło mi kilka miesięcy. Ale od razu powiem, że było warto i jeśli szukacie rzetelnej refleksji na temat teorii psychoanalitycznej, to tu ją znajdziecie. Podsumuję w punktach główne tezy autora, aby ułatwić decyzję, czy warto zabierać się za to tomiszcze: 1. Generalnie Adolf Grunbaum jest przeciwnikiem psychoanalizy, ale bardzo szanuje pomysłowość i inteligencję Zygmunta Freuda 2. Przyjmuje Freudowską ontologię, tzn. uznaje, że psychoanaliza stawia jednoznaczne tezy o przyczynach zaburzeń, które można zweryfikować (Grunbaum nie krytykuje pojęcia nieświadomości samego w sobie). Przyczyny nie muszą być fizyczne, mogą być także mentalne. 3. Mimo swojej historyczności i zależności od kontekstu psychoanaliza w pełni może być nauką, może spełniać standardy naukowe, ponieważ opisuje i wyjaśnia ogólnoludzkie zjawiska oraz formułuje prawa na temat "przedmiotów mentalnych" 4. Zgoda pacjenta na interpretację nie może być kryterium prawomocności interpretacji 5. Grunbaum nie akceptuje metodologii Freuda: tezy psychoanalityczne powinny być testowane zewnątrzklinicznie a nie wewnątrzklinicznie (w terapii) 6. Dane wewnątrzkliniczne są skażone sugestią - pacjent jest pod wpływem analityka więc dostarcza fałszywych danych 7. Nie ma dowodu na to, że wewnętrzny konflikt i wyparcie są przyczyną zaburzeń 8. Nie ma dowodów na to, że wyparcie w ogóle istnieje 9. Wiele konfliktów jest w rzeczywistości świadomych 10. Treści z wolnych skojarzeń są interesujące, ale nie dają dostępu do nieświadomości 11. Wszystkie treści przyniesione przez pacjenta są bardzo podatne na wpływ analityka, nawet sny Od siebie dodam, że autor przeprowadza swoją krytykę z pozycji racjonalnego empirysty. Nie uwzględnia innych sposobów poznania, takich jak np. w fenomenologii czy behawioryzmie. Stąd nie dyskutuje z samym pojęciem nieświadomości jako konstruktem hipotetycznym, a jedynie z jej dynamiczną odmianą. Książka została napisana w 1984 roku, toteż autor nie znał wielu wyników aktualnych badań, ale myślę, że mimo to jego tezy są wciąż aktualne i ponadczasowe. Zaskoczył mnie przenikliwością i poważnym podejściem do tematu (w przeciwieństwie np. do Eysencka). Polecam tę lekturę pasjonatom.