Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ukraiński komiks przygodowy. Wszak warto poznać i popkulturę naszego sąsiada. Takie kozackie fantasy z XVII wieku – nietypowe, bo ten gatunek lubuje się w universach skopiowanych ze średniowiecza, bez broni palnej i mechaniki (za to z patosem i bez humoru). Ale za to inne stałe elementy fantasy – conanopodobny niepokonany bohater, magia, wilkołaki, mutanty i inne bajkowe stwory, wróżbici i czarownicy, czarno-białe postacie, wielkie wygrane walki i bitwy dobrych przeciwko złym – jednym słowem wszystko co lubią dzieci tak do dwunastego - trzynastego roku życia. Tu jednak mamy dwa elementy właściwe dla innych gatunków. Po pierwsze humor, reprezentowany przez dwóch drugoplanowych kozaków, dwóch przedstawicieli mówiącej fauny oraz … dwóch sułtańskich assasynów ze skłonnościami do filozofowania. Drugie novum to uwielbienie mechaniki opartej o pewne zwierzęta mechaniczne, wcale nie konie ;) i pokazanego z humorem niemieckiego konstruktora Otto von Leibniza. To niewątpliwie ratuje fabułę. Podobnie jak dramatis personae na początku albumu. Kolejna ciekawostka, a właściwie stały element w wydawanych u nas pozycjach ukraińskich, to pozytywny obraz Polaków. Wszak szlachcic Kazimierz Żeromski to „brat”, czyli druh głównego bohatera – Olesia Skoworody (warto sprawdzić w słowniku, co oznacza to nazwisko) a husaria i kozacy zaporoscy walczą ramię w ramię przeciwko wspólnemu wrogowi – akurat wcale nie moskiewskiemu. Kreska w stylu odpowiednim dla przygodówki adresowanej do osób w bardzo młodym wieku – realistyczna z humorem, porządna koloryzacja. Nie żałuję lektury i oglądania, ale sięgnąć po poprzednie części nie mam ochoty. Przeczytane w ramach marcowego wyzwania LC – książka o krajach zza wschodniej granicy.