Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać14
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Tadeusz Przypkowski
7
7,0/10
Urodzony: 12.07.1905Zmarły: 17.12.1977
Tadeusz Przypkowski herbu Radwan - polski gnomonik, bibliofil, fotografik i kolekcjoner.
Syn Feliksa Przypkowskiego, jednego z najbardziej zapalonych na świecie kolekcjonerów zegarów słonecznych (co później przełożył się także na samego Tadeusza). Absolwent UJ (historia i historia sztuki). Jeszcze przed II wojną światową zasłużył się w dziedzinie inwentaryzacji i ratowania zabytków Polski południowej (zwłaszcza rejonów Nowego Targu). Zwiedził też niemal całą Europę oraz arabską część Afryki. Specjalista z zakresu gnomoniki (nauki związanej z astronomią a dotyczącej obliczania i kreślenia zegarów słonecznych) oraz fotografii artystycznej. W czasie II wojny światowej działał w szeregach AK. Po wojnie został dyrektorem Państwowego Muzeum im. Przypkowskich w rodzinnym Jędrzejowie (w którym zresztą zmarł). Wybrane publikacje Tadeusza Przypkowskiego: "Mury obronne Warszawy" (z Janem Zachwatowiczem, Związek Propagandy Turystycznej, 1939),"O Mikołaju Koperniku" (PWN, 1953),"Powiat jędrzejowski" (z Barbarą Wolff, Państwowy Instytut Sztuki - Dział Inwentaryzacji Zabytków, 1957),"Jan Heweliusz 1611-1687" (przedruk rozdziału z I tomu "Historii astronomii w Polsce" z 1975, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987). Żona: Stefania Ossowska (do 17.12.1977, jego śmierć),2 dzieci: córka Agnieszka i syn Piotr Maciej.
Syn Feliksa Przypkowskiego, jednego z najbardziej zapalonych na świecie kolekcjonerów zegarów słonecznych (co później przełożył się także na samego Tadeusza). Absolwent UJ (historia i historia sztuki). Jeszcze przed II wojną światową zasłużył się w dziedzinie inwentaryzacji i ratowania zabytków Polski południowej (zwłaszcza rejonów Nowego Targu). Zwiedził też niemal całą Europę oraz arabską część Afryki. Specjalista z zakresu gnomoniki (nauki związanej z astronomią a dotyczącej obliczania i kreślenia zegarów słonecznych) oraz fotografii artystycznej. W czasie II wojny światowej działał w szeregach AK. Po wojnie został dyrektorem Państwowego Muzeum im. Przypkowskich w rodzinnym Jędrzejowie (w którym zresztą zmarł). Wybrane publikacje Tadeusza Przypkowskiego: "Mury obronne Warszawy" (z Janem Zachwatowiczem, Związek Propagandy Turystycznej, 1939),"O Mikołaju Koperniku" (PWN, 1953),"Powiat jędrzejowski" (z Barbarą Wolff, Państwowy Instytut Sztuki - Dział Inwentaryzacji Zabytków, 1957),"Jan Heweliusz 1611-1687" (przedruk rozdziału z I tomu "Historii astronomii w Polsce" z 1975, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987). Żona: Stefania Ossowska (do 17.12.1977, jego śmierć),2 dzieci: córka Agnieszka i syn Piotr Maciej.
7,0/10średnia ocena książek autora
8 przeczytało książki autora
23 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Wspomnienia o Stefanie Starzyńskim Marian Marek Drozdowski
7,0
Zbiór czterdziestu krótkich, na ogół trzy-czterostronicowych relacji osób, które zetknęły się w swoim życiu ze Stefanem Starzyńskim. Niektóre pochodzą od bliskich współpracowników, niektóre od osób, które widziały prezydenta raz czy dwa razy w życiu. Niektóre spisane na prośbę Mariana Marka Drozdowskiego, składającego do kupy ten zbiór, niektóre zaś będące wariantami wspomnień znanych już z wydań książkowych, jak to ma miejsce choćby w przypadku relacji Juliana Kulskiego ("Stefan Starzyński w mojej pamięci"),Adama Słomczyńskiego ("W warszawskim Arsenale: Wspomnienia archiwisty miejskiego 1939-1951"),Aleksandra Ivanki ("Wspomnienia skarbowca 1927-1945") czy Mariana Porwita ("Obrona Warszawy wrzesień 1939"). Ta różnorodność tematyki, podejścia do osoby prezydenta i odmienność stylu powodują, że lektura książki jest daleka od nudy. Trudno też posądzić ten zbiór o jakąkolwiek czołobitność czy budowanie monumentalnego wizerunku. To po prostu wyimki, na podstawie których udało się oddać cząstki osobowości Starzyńskiego, i to, jak był ówcześnie odbierany przez warszawiaków.
Oczywiście, niektóre z relacji są takie sobie - że wspomnę chapnięty z "Pamięci warszawskiej odbudowy 1945-1949" socrealistyczny koszmarek autorstwa Stanisława Tołwińskiego, nieciekawe wywody Zygmunta Ogrodzkiego czy Stanisława Szwalbego o działalności spółdzielczej, przesadny panegiryk Jana Lechonia - ale większość interesująco naświetla działalność Starzyńskiego bądź po prostu pięknie oddaje ducha epoki. Szczególnie warto zwrócić uwagę na relację Barbary Sadzewicz-Malanowicz o Miejskim Domu Kobiet (z opisem wrześniowej Warszawy, uchodźców z zachodu kraju i funkcjonowania schronów),podkolorowaną, ale przeuroczą gawędę Tadeusza Przypkowskiego oraz historię niemal detektywistyczną Macieja Józefa Kwiatkowskiego, opisującą tropienie płyt z nagraniami wrześniowych przemówień Starzyńskiego.
Jak ktoś chce zgłębiać tajniki przedwojennego magistratu warszawskiego i rolę Starzyńskiego w wyciąganiu Warszawy z finansowej zapaści i cywilizacyjnych zapóźnień, to lektura będzie w sam raz.