Najnowsze artykuły
- Artykuły„Spy x Family Code: White“ – adaptacja mangi w kinach już od 26 kwietnia!LubimyCzytać1
- ArtykułyBracia Grimm w Poznaniu. Rozmawiamy z autorkami najważniejszego literackiego odkrycia tego rokuKonrad Wrzesiński2
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jacques Hadamard
Źródło: https://iv1.lisimg.com/image/11965917/510full.jpg
Znany jako: Jacques Salomon HadamardZnany jako: Jacques Salomon Hadamard
1
6,4/10
Pisze książki: informatyka, matematyka
Urodzony: 08.12.1865Zmarły: 17.10.1963
Francuski matematyk.
Jego nauczycielami byli m.in. Jules Tannery, Charles Émile Picard, Charles Hermite, Jean Darboux, Paul Émile Appell i Edouard Goursat. W latach 1893-1897 profesor w Bordeaux, Sorbony (1897-1901),Collège de France (1901-1937),École Polytechnique (1912-1937),École Centrale des Arts et Manufactures w Paryżu. Od 1912 członek francuskiej Akademii Nauk, a od 1956 członek PAN. Zajmował się teorią liczb, mechaniką teoretyczną, geometrią, teorią poznania, teorią całkowitych funkcji analitycznych (funkcje harmoniczne),równaniami różniczkowymi i równaniami fizyki matematycznej (mieszane problemy brzegowe). Znany jest zwłaszcza ze swych prac z teorii liczb pierwszych. Idee profesora Hadamarda miały duży wpływ na powstanie analizy funkcjonalnej. Jego podręcznik do geometrii dla szkół średnich tłumaczony był na wiele języków, w tym również na polski (1923) i rosyjski (Elementarnaja geometrija, Moskwa 1951). Inne znane publikacje to Psychologia odkryć matematycznych (wydanie polskie, Omega 1964). Hadamard dał początek nowoczesnej teorii dualności, poszukując najogólniejszych funkcjonałów liniowych ciągłych nad przestrzenią funkcji ciągłych określonych na pewnym zwartym przedziale. Wykształcił wielu matematyków: Maurice’a Frécheta, Marca Krasnera, Paula Pierre’a Lévy’ego, Szolema Mandelbrojta, André Weila i Xinmou Wu.
Jego nauczycielami byli m.in. Jules Tannery, Charles Émile Picard, Charles Hermite, Jean Darboux, Paul Émile Appell i Edouard Goursat. W latach 1893-1897 profesor w Bordeaux, Sorbony (1897-1901),Collège de France (1901-1937),École Polytechnique (1912-1937),École Centrale des Arts et Manufactures w Paryżu. Od 1912 członek francuskiej Akademii Nauk, a od 1956 członek PAN. Zajmował się teorią liczb, mechaniką teoretyczną, geometrią, teorią poznania, teorią całkowitych funkcji analitycznych (funkcje harmoniczne),równaniami różniczkowymi i równaniami fizyki matematycznej (mieszane problemy brzegowe). Znany jest zwłaszcza ze swych prac z teorii liczb pierwszych. Idee profesora Hadamarda miały duży wpływ na powstanie analizy funkcjonalnej. Jego podręcznik do geometrii dla szkół średnich tłumaczony był na wiele języków, w tym również na polski (1923) i rosyjski (Elementarnaja geometrija, Moskwa 1951). Inne znane publikacje to Psychologia odkryć matematycznych (wydanie polskie, Omega 1964). Hadamard dał początek nowoczesnej teorii dualności, poszukując najogólniejszych funkcjonałów liniowych ciągłych nad przestrzenią funkcji ciągłych określonych na pewnym zwartym przedziale. Wykształcił wielu matematyków: Maurice’a Frécheta, Marca Krasnera, Paula Pierre’a Lévy’ego, Szolema Mandelbrojta, André Weila i Xinmou Wu.
6,4/10średnia ocena książek autora
7 przeczytało książki autora
29 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Psychologia odkryć matematycznych Jacques Hadamard
6,4
Czasem książki, które uchodzą za kultowe czy przełomowe, po zapoznaniu się z ich treścią, okazują się rozczarowaniem. Tak się dzieje szczególnie, gdy płodny tematycznie i nowatorski tekst jest przywoływany w innych publikacjach jako źródło inspiracji. Czasem naśladowcy po prostu są lepsi od pierwowzoru, który obrasta mitologią.(*)
Taki niestety opis pasuje po części do „Psychologii odkryć matematycznych” wybitnego matematyka Jacquesa Hadamarda. Ta jego praca jest wielokrotnie przytaczana w nowszych publikacjach, w których autorzy zastanawiają się nad pracą zawodowego matematyka.
Badacz postanowił przedyskutować źródła matematycznego natchnienia, inspiracji i sposobu dochodzenia do odkryć. Publikacja powstała pod koniec drugiej wojny światowej i jest konsekwencją długoletnich zainteresowań Hadamarda. Przygotowany przez niego zestaw pytań ankietowych rozesłanych do wybitnych kolegów, zainspirował do pozbierania wyników w postaci książkowej. Akurat te jej fragmenty są dość nieciekawe, bo brak w nich syntetycznego ilościowego oglądu. Próba obiektywizacji, bez reprezentatywnego odwołania się do odczuć badaczy, jest niekonkluzywna. Szczególnie, że matematyk przytacza stanowiska kolegów, którzy z innych powodów są mu bliscy (np. Poincare czy Hermite to jego nauczyciele). Wyczuwałem w tym narrację zmierzającą do z góry założonych wniosków.
Ciekawsze wydały się fragmenty subiektywne, w których Hadamard analizujące osobiste doświadczenia w dochodzeniu do nowych matematycznych ustaleń. Podzielił typowy proces twórczy na etapy: wytężonej pracy, niezbędnego porzucenia rozmyślań i czasem ostatecznego olśnienia czy przełomu jakościowego. Te kolejne stadia odbywają się, według autora, na różnych poziomach świadomości i podświadomości. W tym kontekście bardzo ciekawie przedstawił relacje między stosowanymi technikami procesu umysłowego. Większość ‘ścisłowców’ dość abstrakcyjnie wizualizuje sobie problem, słowa nie są istotnym elementem aktywności. Ta obserwacja Hadamarda prowadzi do kontrowersji z lingwistami, którzy akcentują przemożny wpływ słowa na każdy typ intelektualnych wyzwań. Odpowiedź Einsteina na ankietę, umieszczona w dodatku, jest dobrym przykładem myślenia obrazami, bez etykiet językowych.
„Psychologię odkryć matematycznych” powinien przeczytać czytelnik zainteresowany pracą matematyków, od strony teorii umysłu. Mnie książka jednak trochę zwiodła.
Polecam wytrwałym.
========================
(*) Polecam pozycje, które pełniej, jaśniej i ciekawiej dotykają podobnej tematyki:
„Apologia matematyka”, G.H. Hardy
„Czy fizyka i matematyka to nauki humanistyczne?”, M. Heller, S. Krajewski
„Pi razy drzwi. Szkice o liczeniu, myśleniu i istnieniu”, J.D. Barrow
„Umysł matematyczny”, B. Brożek, M. Hohol