Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marian Konieczny – rzeźbiarz, uczeń Xawerego Dunikowskiego, w późniejszych latach profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz wieloletniego rektor tej instytucji. Jedno z najbardziej interesujących nazwisk w polskiej powojennej historii sztuki. Chociaż wielokrotnie starano się wytknąć mu, że jego błyskotliwa kariera była wynikiem nie tyle talentu, co raczej silnych powiązań z PZPR, jakby na przekór tym spekulacjom również po okresie przemian ustrojowych Konieczny pozostał twórcą wyjątkowo płodnym i docenianym. Bogaty życiorys Koniecznego z pewnością zasługuje na porządną biografię i takiego właśnie materiału oczekiwałam od książki Władysława Loranca. Po konfrontacji swoich oczekiwań z faktyczną treścią lektury muszę niestety przyznać, że do biografii książeczce tej jest bardzo, bardzo daleko. Kilkanaście wybiórczo przytoczonych faktów z życia tego intrygującego artysty uzupełnionych zostało przemyśleniami natury filozoficzno-estetycznej o rzeźbie jako dziedzinie sztuki w ogóle – jakkolwiek celnych, to jednak z perspektywy biografii właściwie bezużytecznych. W żadnym wypadku nie uważam, że to jest zła książka. Przeciwnie – cieszy pod względem literackim i skłania do osobistych refleksji nad naturą rzeźby. Na mojej niskiej ocenie zaważył przede wszystkim tytuł aspirujący do pozycji biograficznej. Gdyby to wydawnictwo było opisane na przykład jako esej – wtedy chwaliłabym, polecała i hojnie obsypała gwiazdkami. Jako bibliografię… krytykuję za niską wartość faktograficzną i z bólem serca odradzam.