Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Granatowe miasto" przyciągnęło mnie swoim tytułem. Bardzo lubię kolor granatowy, lubię również opowieści o miastach. A gdy przeczytałam opis wiedziałam, że muszę tę książkę przeczytać. Miałam nadzieję na książkę podobną do opowieści o przygodach Pana Samochodzika, które bardzo lubiłam pochłaniać. Troje licealistów zatrudnia się przy rozbiórce starego dworu, od dawna popadającego w ruinę, straszącego brzydotą zniszczonych murów. Całkowitym przypadkiem natrafiają na starą kartkę, na której po łacinie zapisana była tajemnicza zagadka... Książkę czytało się szybko, do czego przyczyniła się bardzo jej objętość. Jest to cienka książka. Napisana językiem prostym, chyba wręcz zbyt prostym. A postacie... są iście papierowe. Schematyczne, w dużej mierze pozbawione charakteru. I wyjątkowo mało inteligentni. Doprawdy zdziwiło mnie, że tacy bohaterowie są w stanie natrafić na jakąkolwiek zagadkę i spróbować ją rozwiązać... Przyczepię się również do fabuły. Wszystkie działania, jakich podejmują się chłopcy kończą się sukcesem. A młodzi bohaterowie z przedziwną łatwością, zwłaszcza jak na ich poziom inteligencji, rozwiązują wszelkie (nieliczne w tej książce) problemy. Zawiodłam się trochę na tej pozycji, spodziewałam się czegoś dużo lepszego.