Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę "Złoto. Poszukiwacze tajemnic III Rzeszy" zaczęłam około półtora roku temu. Po ponad stu stronach zniechęcił mnie opis inwestycji, które towarzyszyła tworzeniu firmy Viking. Jednak mimo wszystko postanowiłam wrócić do lektury. Okazało się, że dosłownie parę stron dalej zaczęła się główna akcja całej powieści. Czterech przyjaciół Marek, Michał, Wiesiek i Andrzej postanawiają "zabawić się" w poszukiwaczy skarbów i odnaleźć różne kosztowności ukryte przez Niemców podczas II Wojny Światowej. Zakładają spółkę, która ma być przykrywką do ich poszukiwań. Z jednej strony Michał prowadzi firmę Viking, która zajmuje się budową stoku narciarskiego, a w dalszej części odbudowaniem muzeum oraz restauracji w zboczu góry. Z drugiej jednak strony myśli on cały czas o tajemnicach skrytych w zamku Lutzow oraz w dawnej restauracji oraz muzeum. Marek i Michał są przedstawicielami firmy i zajmują się wszystkimi jej inwestycjami. Głównym kierownikiem całej ekspedycji jest Marek, który zgromadził wszystkich trzech mężczyzn, by odkryć tajemnice III Rzeszy Niemieckiej, które zostały ukryte na terenie Kopacza. Odgrywa on główną rolę w poszukiwaniach, ale nie zbiera pochwał, jest raczej mózgiem przedsięwzięcia. Jego znajomości pozwalają na przeskoczeniu wielu przeszkód, które los im stawia na drodze. Marek jest osobą błyskotliwą, posiada bogatą wiedzę na temat historii oraz otacza go aura tajemniczości. Nie wiadomo dokładnie jakie tajemnice skrywa w swoim umyśle, ale zawsze wybiega myślami na przód układając w głowie różne możliwości "przyszłości". Od momentu jak trafia się na pierwsze zaskakujące wydarzenia, które spotykają grupkę mężczyzn, napięcie zaczyna stopniowo rosnąć. Im dalej, tym więcej tajemnic. Dróżyński świetnie buduje aurę tajemniczości. Niezaprzeczalnym plusem jest to, że wykorzystuje wiele oryginalnych zdarzeń, prawie, że wszystko ma swoje miejsce w historii albo też i na terenie Polski. Można również dostrzec erudycję pisarza, która przejawia się w licznie przytaczanych cytatach, polskich jak i łacińskich. Teorie, które przedstawia Dróżyński sprawiłyby, że nie jeden historyk spadłby z krzesła i oskarżyłby go o herezje. Jednak coś jest w tym szaleństwie. Moja opinia wynika z nagłówka, który widnieje na stronie pierwszego rozdziału o tym, że nie wyklucza się moliwości, że niektóre fakty i zdarzenia mogły mieć miejsce w rzeczywistości. Jedyne, co mogę zarzucić to zbyt rozbudowany początek, który był swoistym wprowadzeniem do całej akcji poszukiwawczej. Wszystko byłoby w porządku, ale trwało to naprawdę długo. Również rażą liczne błędy, które można doszukać się, co jakiś czas, ale to już raczej wina wydawnictwa za takie niedopatrzenia. No i taką marginalną rzeczą, która mnie osobiście czasem lekko drażniła, były licznie przytaczane przez pisarza powiedzenia. Książka jest dosłownie nimi przepełniona.