Złoto. Poszukiwacze tajemnic III Rzeszy

Bardzo wciągająca pozycja. Z pozątku może zniechęcać lecz jej dalszy ciąg na prawdę imponujący.
Idealna dla każdego poszukiwacza/ki : )

Bardzo wciągająca pozycja. Z pozątku może zniechęcać lecz jej dalszy ciąg na prawdę imponujący.
Idealna dla każdego poszukiwacza/ki : )

Pokaż mimo to

Książkę "Złoto. Poszukiwacze tajemnic III Rzeszy" zaczęłam około półtora roku temu. Po ponad stu stronach zniechęcił mnie opis inwestycji, które towarzyszyła tworzeniu firmy Viking. Jednak mimo wszystko postanowiłam wrócić do lektury. Okazało się, że dosłownie parę stron dalej zaczęła się główna akcja całej powieści.
Czterech przyjaciół Marek, Michał, Wiesiek i Andrzej postanawiają "zabawić się" w poszukiwaczy skarbów i odnaleźć różne kosztowności ukryte przez Niemców podczas II Wojny Światowej. Zakładają spółkę, która ma być przykrywką do ich poszukiwań. Z jednej strony Michał prowadzi firmę Viking, która zajmuje się budową stoku narciarskiego, a w dalszej części odbudowaniem muzeum oraz restauracji w zboczu góry. Z drugiej jednak strony myśli on cały czas o tajemnicach skrytych w zamku Lutzow oraz w dawnej restauracji oraz muzeum.
Marek i Michał są przedstawicielami firmy i zajmują się wszystkimi jej inwestycjami. Głównym kierownikiem całej ekspedycji jest Marek, który zgromadził wszystkich trzech mężczyzn, by odkryć tajemnice III Rzeszy Niemieckiej, które zostały ukryte na terenie Kopacza. Odgrywa on główną rolę w poszukiwaniach, ale nie zbiera pochwał, jest raczej mózgiem przedsięwzięcia. Jego znajomości pozwalają na przeskoczeniu wielu przeszkód, które los im stawia na drodze. Marek jest osobą błyskotliwą, posiada bogatą wiedzę na temat historii oraz otacza go aura tajemniczości. Nie wiadomo dokładnie jakie tajemnice skrywa w swoim umyśle, ale zawsze wybiega myślami na przód układając w głowie różne możliwości "przyszłości".
Od momentu jak trafia się na pierwsze zaskakujące wydarzenia, które spotykają grupkę mężczyzn, napięcie zaczyna stopniowo rosnąć. Im dalej, tym więcej tajemnic. Dróżyński świetnie buduje aurę tajemniczości. Niezaprzeczalnym plusem jest to, że wykorzystuje wiele oryginalnych zdarzeń, prawie, że wszystko ma swoje miejsce w historii albo też i na terenie Polski. Można również dostrzec erudycję pisarza, która przejawia się w licznie przytaczanych cytatach, polskich jak i łacińskich. Teorie, które przedstawia Dróżyński sprawiłyby, że nie jeden historyk spadłby z krzesła i oskarżyłby go o herezje. Jednak coś jest w tym szaleństwie. Moja opinia wynika z nagłówka, który widnieje na stronie pierwszego rozdziału o tym, że nie wyklucza się moliwości, że niektóre fakty i zdarzenia mogły mieć miejsce w rzeczywistości.
Jedyne, co mogę zarzucić to zbyt rozbudowany początek, który był swoistym wprowadzeniem do całej akcji poszukiwawczej. Wszystko byłoby w porządku, ale trwało to naprawdę długo. Również rażą liczne błędy, które można doszukać się, co jakiś czas, ale to już raczej wina wydawnictwa za takie niedopatrzenia. No i taką marginalną rzeczą, która mnie osobiście czasem lekko drażniła, były licznie przytaczane przez pisarza powiedzenia. Książka jest dosłownie nimi przepełniona.

Książkę "Złoto. Poszukiwacze tajemnic III Rzeszy" zaczęłam około półtora roku temu. Po ponad stu stronach zniechęcił mnie opis inwestycji, które towarzyszyła tworzeniu firmy Viking. Jednak mimo wszystko postanowiłam wrócić do lektury. Okazało się, że dosłownie parę stron dalej zaczęła się główna akcja całej powieści.
Czterech przyjaciół Marek, Michał, Wiesiek i Andrzej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

rewelacja

rewelacja

Pokaż mimo to

W tekście pojawia się charakterystyka imponującej biblioteki przyjaciela: "W tematyce sensacyjnej widać było,że dokonano selekcji. Były tu tylko pozycje tych autorów, którzy mieli coś sensownego do powiedzenia". Ja tez dokonałam selekcji. Dróżyński jest u mnie w pierwszej trójce:))
Czekam niecierpliwie na dwie kolejne części ...

W tekście pojawia się charakterystyka imponującej biblioteki przyjaciela: "W tematyce sensacyjnej widać było,że dokonano selekcji. Były tu tylko pozycje tych autorów, którzy mieli coś sensownego do powiedzenia". Ja tez dokonałam selekcji. Dróżyński jest u mnie w pierwszej trójce:))
Czekam niecierpliwie na dwie kolejne części ...

Pokaż mimo to

Trafiłam na tę książkę przypadkowo w miejskiej bibliotece. Wypożyczyłam z myślą o mężu i synu, ale okładkowa recenzja tak mnie zachęciła, że przeczytałam pierwsza w rodzinie.

Uczucia mam mieszane, bo z jednej strony powieść jest ciekawa, ma wartką akcję, której prawda miesza się z fikcją literacką, obfituje w wiele historycznych ciekawostek i dlatego czyta się ją bardzo szybko.
Z drugiej strony jednak fabuła jest bardzo nierówna - obszerne fragmenty bardziej przypominają publikację popularnonaukową niż literaturę piękną. Raziło mnie to, mimo iż opisywane tajemnice i zagadki oraz ich interpretacje okazały się interesujące.
Minusem na pewno są liczne błędy edytorskie (głównie literówki) oraz (niestety!) błędy stylistyczne i językowe. Przyznam, że dostaję nerwowej wysypki, gdy w narracji pojawiają się takie kwiatki jak "dzień dzisiejszy", "dnia ósmego maja", "w miesiącu sierpniu" czy coraz bardziej osławiona "posiadana wiedza".

Książka nie jest tylko sensacyjno-przygodową opowieścią o poszukiwaczach skarbów i odkrywcach wojennych tajemnic. Spokojnie można uznać ją za satyrę na współczesne nam realia społeczne i polityczne. Autor nie zostawił suchej nitki na posłach i gminnych urzędasach, na wszechobecnej biurokracji, niekompetencji i powszechnych w wielu instytucjach układach. Oberwało się też służbom specjalnym, policji, klerowi...
Na szczęście pisarz nie potępia w czambuł wszystkiego i wszystkich, wprowadzając do powieści pozytywnych bohaterów ze środowisk politycznych, samorządowych, kościelnych. Pokazuje w ten sposób, że wśród skompromitowanych i skorumpowanych oraz uwikłanych w różne układy ludzi można spotkać także mądrych, uczciwych i szlachetnych idealistów.
To drugie dno powieści traci czasem łopatologią, ale trudno nie przyznać autorowi racji.

Książka nie rzuciła mnie na kolana, ale zaciekawiła na tyle, że czekam na kolejne przygody czwórki przyjaciół - poszukiwaczy.

Trafiłam na tę książkę przypadkowo w miejskiej bibliotece. Wypożyczyłam z myślą o mężu i synu, ale okładkowa recenzja tak mnie zachęciła, że przeczytałam pierwsza w rodzinie.

Uczucia mam mieszane, bo z jednej strony powieść jest ciekawa, ma wartką akcję, której prawda miesza się z fikcją literacką, obfituje w wiele historycznych ciekawostek i dlatego czyta się ją bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to