Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie miałam w stosunku do tej książeczki dużych oczekiwań. Ot, nieszkodliwa rozrywka do przeczytania w jedno popołudnie, żeby trochę się zrelaksować, a przy okazji może dowiedzieć czegoś ciekawego. Nie spodziewałam się, ile irytacji może wywołać we mnie książka na temat bursztynu. Muszę oddać sprawiedliwość Lidii Popiel i jej fotografiom - są naprawdę czarujące i gdyby zostały wydane jako odrębny album, na pewno oceniłabym go znacznie wyżej, niż tę lekturę. Właściwie udało mi się przebrnąć przez nią głównie ze względu na zdjęcia i to dzięki nim moja ocena całości nie jest jeszcze niższa. Narracja prowadzona przez Monikę Richardson z drugiej strony okropnie mnie wymęczyła. Autorka jest niesamowicie antypatyczna, wypowiada się jak stereotypowa, egzaltowana i wiecznie niezadowolona nastolatka. Ocenia (przeważnie negatywnie) wygląd każdej napotkanej osoby, wszędzie wtrąca swoje "filozoficzne" przemyślenia, szczegółowo opisuje swoje obiady i zakupy, a spotkania z bursztynnikami zwykle zbywa kilkoma zdaniami zdawkowego opisu. Nie mam pojęcia, dlaczego właśnie ona została wybrana na ambasadorkę polskiego bursztynu i współautorkę tej książki, ale efekt jej "starań" jest najlepszym dowodem na to, że nie każdy nadaje się na pisarza. Zdecydowanie lepiej poszukać sobie zdjęć bursztynowej biżuterii w Internecie, niż marnować czas (i pieniądze) na te wynurzenia na wyrost nazwane książką.