Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór wywiadów z pięcioma węgierskimi dysydentami, których los związał z Polską. Można się z nich dowiedzieć ciekawych rzeczy o współpracy polskiej i węgierskiej opozycji antykomunistycznej. Bardzo słabo się dziś o niej pamięta, a był czas, że ta współpraca była całkiem znacząca. Książka stanowi zatem świetne uzupełnienie naszej wiedzy o historii najnowszej, tym ciekawsze, że podane przez pryzmat osobistych historii pięciu niebanalnych ludzi. Nazwiska wszystkich widnieją na okładce, więc nie będę ich tu wymieniał. Powiem tylko, że według mnie z piątki rozmówców Górnego i Cebuli najciekawsi są Engelmayer, pierwszy ambasador demokratycznych Węgier w Polsce po 1989 r., Kovács, historyk, wybitny znawca stosunków polsko-węgierskich na przestrzeni dziejów, i Molnár. Ten ostatni głównie dlatego, że to Węgier urodzony w Czechosłowacji i ciekawie opowiada jak mniejszość węgierska była dyskryminowana przez komunistyczny czechosłowacki rząd (zwłaszcza przez Słowaków). Poza tym jest to autor jedynej węgierskiej biografii ks. Jerzego Popiełuszki i inicjator nadania jego imienia jednej z ulic w Budapeszcie. W tym miejscu wypada jeszcze dodać, że cała piątka to wielcy polonofile. Węgrzy w ogóle Polaków lubią, ale miło jest poczytać wywiady z takimi, którzy Polskę kochają.