Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Próby uzasadniania teizmu na podstawie rozumowań nieuchronnie prowadzą do ateizmu. Tę główną tezę książki autor uzasadnia historią filozofii nowożytnej, w której rozmaite strategie obrony teizmu niejako już w zalążku zawierały swoje przeciwieństwo, czyli ateizm. Szczególnie wartościowe pod względem analizy historycznej są rozdziały 1. i 2., w których Buckley pokazuje, jak nadzieja Newtona, Keplera i Galileusza, że oto nowa fizyka w doskonalszy sposób udowadnia istnienia Boga niż czyniła to dotąd metafizyka klasyczna, obróciła się w zaprzeczenie Jego istnienia w pismach Holbacha i Diderota. Człowiek charakteryzujący się wrażliwym i refleksyjnym umysłem ma dziś do wyboru albo ateizm albo kontemplację. Ta teza jest odpowiedzią autora na pojawiający się kryzys wiary. To nie sprawność spekulacyjna teologii fundamentalnej, lecz świadectwo świętych, a mówiąc ogólniej, doświadczenie religijne, które uwidacznia Boga, ma szansę uratować religię. Ateizm w tej perspektywie jawi się jako krok konieczny - krok, w którym neguje się Boga skrojonego na miarę ludzkiego rozumu i pragnień. Cały cymes w tym, by dokonać jeszcze kolejnego kroku; zanegować negację, czyli zamiast zadowolić się stwierdzeniem fałszywości ludzkich myśli na temat Boga, próbować oczyszczać swoje wyobrażenia o Nim. Wnioskom autora patronują Karl Rahner i Ludwig Wittgenstein, a że duet to niezwykle inspirujący, jeśli chodzi o XX-wieczną myśl chrześcijańską, to i praca Buckleya przynosi niebanalne przemyślenia.