Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Historia znajduje się w szeptach w ciemności”. Emma i Will są młodym małżeństwem. Mężczyzna jest lekarzem i przez błąd popełniony podczas praktyki, pragnie odkupić swoją winę, wyjeżdżając do Londynu. Miasto jest bombardowane przez Niemcy. II wojna światowa nie da zasnąć nikomu spokojnie. Iris jest naczelnikiem poczty. Przez jej palce przechodzi cała korespondencja miasta. Na kobiecie spoczywa również obietnica doręczenia listu Emmie od Willa, przekazując to co nieuchronne. Frankie jest dziennikarką radiową. Jej relacje na żywo mają wzbudzić w słuchaczach wzruszenie i przekazać wiadomości, kryjące się w głosach nieznajomych. Sarah Blake miała ciekawą historię do opowiedzenia. Jak wiele może zmienić wiadomość przekazana podczas II wojny światowej, gdzie o telefonach komórkowych mogliśmy pomarzyć, a emaile nawet się nam nie śniły. Niestety pisarka nie umie opowiadać ciekawie. Zanudza, bełkocze, zamiast wywołać smutek w zakamarkach naszej duszy, to tylko irytuje. Bohaterkami powieści są trzy kobiety, które mierzą się z przeciwnościami losu. Dla żadnej z nich scenariusz nie zostanie napisany ze szczęśliwym zakończeniem, gdyż wojna nie negocjuje z nikim. Tłem wydarzeń jest II wojna światowa, która dla nikogo nie jest łaskawa. Podczas gdy Europa rozpada się w drobny mak, Amerykanie siedzą wygodnie w fotelach i wsłuchują się w relacje z radia czy telewizji, czekając na atak ze strony wroga. Ich egoizm może drażnić. Jak można spokojnie chodzić na tańce czy do kina, kiedy ludzie giną w obozach koncentracyjnych? Jak można opalać się nad wodą, kiedy niewinni ludzie giną podczas posiłku? Jak można patrzeć się na tykającą bombę i czekać aż wybuchnie? PS: Czy wojnę można porównać do „trzepania skóry” Polakom, Murzynom i Indinanom? Dostrzegłam w tym jakąś strzałę nasączoną rasizmem w kierunku Polski. Wy też?