Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może mało jest równie dobrych przykładów, jak szybko starzeje się teologia usiłująca być postępowa, jak praca J. Dupuis. Wg Dupuis, apologetyka chrześcijańska jest obraźliwa dla innych religii (np. takie pojęcia jak "niechrześcijanie" czy też "Lud Boży" autor uważa za obraźliwe),wyraża aroganckie wynoszenie się ponad innych. W przeciwieństwie do tradycji chrześcijańskiej (łącznie z Soborem Watykańskim II) Dupuis widzi w religiach niechrześcijańskich (jak widać, ciężko przekazać myśl autora bez obrażania innych) odrębne drogi zbawienia, komplementarne względem drogi wytyczonej przez Jezusa Chrystusa. Religie te są, jego zdaniem, odbiciem autentycznego doświadczenia religijnego ich wyznawców i jako takie są owocem łaski, a nie tylko ludzkim przedsięwzięciem (co mocno podkreślał w XX wieku K. Barth). Z drugiej strony autor nie chce wpadać na manowce pluralizmu religijnego i swoje przekonania motywuje głównie cytatami z Pisma Świętego. Widzenie wszystkich tradycji religijnych jako posiadających wartość zbawczą jest dla niego konsekwencją wiary w Chrystusa. Tym samym wrażliwy niechrześcijanin znów mógłby uznać wywody Dupuis za przejaw supremacji i wywyższania się ze strony chrześcijan. Oczywiście, sam Dupuis twierdzi, że zajmuje stanowisko pośrednie między eklezjocentryzmem ekskluzywizmu (punktem widzenia głoszącego w skrócie, że poza Kościołem nie ma zbawienia) a teocentryzmem pluralizmu (który to punkt widzenia unieważnia wyjątkowość wydarzenia Chrystusa). Ten balans intelektualny jest, moim zdaniem, szalenie ciężki do utrzymania. Można mieć wątpliwości, czy udaje mu się go utrzymać i nie spaść w otchłań bezproduktywnego relatywizmu, którym i tak pogardzą przedstawiciele innych religii.