Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książeczka, choć krótka, męczy. Przede wszystkim jej treścią jest nie tyle mitologia, co zwyczaje ludowe chłopstwa II Rzeczpospolitej. Jeśli chodzi o słowiańskich bogów, to autorzy podają ich tabuny nie siląc się na ich uporządkowanie. Wymieniają oryginalne, słowiańskie duchy, ale i dodane później, o różnych imionach, z różnych rejonów Polski, Litwy i Żmudzi. Opisywane są w kontekście zwyczajów, z jakimi były powiązane w tym czy tamtym regionie. Cała słowiańskość jest w tej książce ograniczona do wiejskiej obrzędowości, przy czym wieś dla autorów jest jakąś słodką laurką pełną rumianych dziewcząt w wiankach na głowie, wesołych chłopców, potańcówek, niezliczonych uczt i urokliwych zwyczajów, w jakie wieśniacy wciągali swoich panów ze dworu. Do słowiańskich cech zaliczają nieufanie Niemcom oraz sobiepaństwo. Przeszkadzał mi ten klimat bardziej niż trochę.