Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Potwór i panna” to raczej eksperyment pisarski niż powieść. Mamy tu do czynienia z ciężką narracją, przeważnie będącą strumieniem świadomości, chaotycznymi opisami i wklejanymi bez ładu i składu cytatami z innych dzieł. Nie ma tu jednego wątku, głównego bohatera, czy też zachowanego jednego miejsca akcji. Historia snuje się poprzez różne epoki historyczne, zaczynając od starożytnego Rzymu, na współczesnej Warszawie kończąc. Znajdujemy tu kilka absurdalnych historyjek, które łączy w zasadzie tylko jedno – potwór i panna. A dokładniej mamy tu wodnika/wampira, czyli bliżej nieokreślone monstrum, które żarłocznie pije krew i morduje co ładniejsze dziewczyny. Stwór ten, uzbrojony w pogrzebacz, charakteryzuje się upodobaniem do wkładania peruk z kobiecych skalpów. Mamy obok niego Laurę, która staje się fatalnym obiektem westchnień bohaterów męskich. Jest to niedostępna, tajemnicza postać, która w zależności od kaprysu Autora, raz jest matką potwora, raz jego ukochaną, innym razem… nim samym? Przynajmniej tak to zrozumiałam. Ogólnie książka jest napisana w sposób zawiły, niezrozumiały, umożliwiający ogrom interpretacji. Nie znaczy to jednak, że jest to dzieło na miarę Joyce’a, już prędzej mu do prozy Krzysztofa Bali. Ta książka to czysty przykład grafomanii i autorskiego bełkotu, który sili się na jakieś ukryte przesłanie. Odniosłam wrażenie, że proces twórczy tego dzieła nie obył się bez jakichś nielegalnych używek. Okropność. Czytało się to mozolnie i z bólem. Znużenie odbierało mi chęć dokończenia tej książki. Przedostatni rozdział to zdecydowanie najmocniejszy element książki, tam fabuła najbardziej trzyma się kupy i możemy w końcu poznać jakichś nieirytujących bohaterów. Niestety, to i tak za mało, by ocenić tę książkę wyżej, niż 1/10.