Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odradzam wszystkim tą książkę. Wszyscy czepiają się wywodów ideologicznych autora - mi one osobiście nie przeszkadzają. Powinny wręcz budować autentyzm, bo napisane w krajach zachodnich książki w większości zawierają kłamstwa w drugą stronę - wybielanie się żołnierzy, wszechobecne zapominalstwo o zbrodniach i wypieranie się ideologii. Na podstawie takich książek można wręcz odnieść wrażenie, że mityczni ''naziści" byli sektą, lożą, mafią która opanowała władzę w Niemczech a tak naprawdę nikt nie popierał tej ideologii. W tej książce mamy przykład osoby, która nie wypiera się ideologii, jest dumna z formacji w której służyła i można odnieść wrażenie, że jej wspomnienia powinny być w pełni autentyczne. Na pewno miał na to wpływ fakt, że książka została napisana w Szwecji, która do bloku wschodniego ani zachodniego nie należała i autor nie był związany ani demokratyczną ani sowiecką poprawnością polityczną. Niestety książka ma bardzo niski poziom w zakresie faktów historycznych. Odnoszę momentami wrażenie, że autor zmyśla po prostu historię albo mocno ją koloryzuje. Kłóci się chociażby to iż twierdzi, że alianci mocno atakują Berlin z powietrza podczas gdy Armia Czerwona prowadzi ofensywę naziemną - jedni i drudzy nie chcieli wchodzić sobie w paradę więc (co jest podkreślane w innych wspomnieniach) przed bitwą o Berlin w powietrzu zrobiło się wyjątkowo spokojnie. Następną niepasującą rzeczą jest fakt, że Obergruppenfuhrer Steiner poznaje bohatera książki, pamięta jego imię a ten w związku z tym dostaje wręcz orgazmu. Ten opis jedzie taką fantastyką, że musiałem przerwać jej czytanie na kilka dni bo ilekroć zaczynałem od tego fragmentu łapał mnie pusty śmiech. Po przeczytaniu dość dużej ilości wspomnieniówek żołnierzy niemieckich wiem, że to jedyny opis takiej sytuacji. Nieścisłości jest dużo więcej. Wygląda jakby autor faktycznie prześledził szlak bojowy dywizji Nordland i dość dobrze go opisał, natomiast prochu bohater chyba nie wąchał.