Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając "Na zawsze w lodzie" ciężko nie dojść do wniosku, że wszystko co mogło pójść nie tak i w trakcie przygotowań do ekspedycji i w czasie jej trwania poszło. Począwszy od chorych ambicji i całej hipokryzji samego Franklina, po lekceważące podejście, chociażby odnośnie prowiantu dla obu okrętów, Admiralicji. Ta wyprawa po prostu nie miała prawa się udać. Wszystkie znaki na niebie i ziemi aż biły po oczach wskazując jednoznacznie, że Ekspedycja się nie powiedzie, z kolei do tych, którzy nie wierzą w znaki, fakty przemawiały jasno, wyraźnie i bardzo stanowczo. Ale ale... Tak samo jak wiadomo, że w czasie deszczu dzieci się nudzą (to powszechnie znana rzecz),tak trzeba zdać sobie sprawę, iż bardzo podobnie mieli marynarze w służbie Jej Królewskiej Mości, którzy z braku jakichkolwiek działań wojennych także bardzo się nudzili. Na przestrzeni lat wielu próbowało dowieść i wielkości samego Johna Franklina (przypisując mu dokonanie tego czego pragnął osiągnąć, czyli odnalezienia Przejścia Północno - Zachodniego, zapominając natomiast o tym, że ogrom odpowiedzialności za śmierć 128 osób ponosi właśnie on),a także wyjaśnić zagadkę losów i śmierci wszystkich 129 załogantów Erebusa i Terroru. "Na zawsze w lodzie" opisuje od początku do końca wszystkie aspekty Ekspedycji Franklina, które 19 maja 1845 roku ułożone niczym kostki domina zostały wprawione w ruch prowadząc do katastrofalnego końca. Owenowi Beattie po ponad 130 latach udaje się odnaleźć szczątki, groby i inne artefakty pozostałe po marynarzach i przeprowadzić badania, tym samym zebrać wystarczającą ilość dowodów i dowieść co było przyczyną tej największej katastrofy w historii badań polarnych.