Margot Dalton to pseudonim używany przez Phyllis Strobell, pisarkę współczesnych romansów. Dalton została nominowana do Romantic Times Career Achievement Award i Recenzent Times's Choice Award. Jej powieść Another Woman została sfilmowana w 1994 roku, z udziałem Justine Bateman.
Morgan James O’Rourke od lat wynajmowała mieszkanie z hałaśliwymi studentkami, które czasami mieszkały z chłopakami. Dodatkowo nie przejmowały się zbytnio porządkiem. Jamie była porządna i lubiła gdy jest czysto. Jej strona pokoju była bardzo schludna, a druga strona wyglądała jakby przeszedł przez nią huragan. Jej bratowa wypatrzyła fantastyczną ofertę w gazecie. Pewien człowiek potrzebował fizykoterapeuty. Jamie była wspaniale wyszkolona w tym fachu z pięcioletnim stażem. Pisała teraz program dla ludzi, którzy mają problemy z sercem. Treść ogłoszenia:
„Poszukuje się fizykoterapeuty do masażu paraplegika. Trzy godziny dziennie plus dodatkowa pielęgnacja w razie potrzeby, pełne wynagrodzenie, mieszkanie.”
Oferta bardzo atrakcyjna, szczególnie dla kobiety z takimi umiejętnościami i wykwalifikowaniem. Dodatkowo zapewnione mieszkanie. Była bardzo wdzięczna swojej bratowej – Doreen – za powiadomienie jej o tej pracy. Skontaktowała się z ogłoszeniodawcą i w umówionym terminie przybyła na miejsce swoim zdezelowanym volkswagenem. Od momentu wkroczenia na posesję czuła się obserwowana. To nie był przypadek. Była pewna, że ktoś przygląda się jej z ukrycia. Okazało się że to był chłopczyk, syn właściciela posesji. Zagrali w futbol i Jamie upadając na trawę zbrudziła swoją białą spódnicę. Miała teraz zielony ślad na pupie. Steven zawołał Marię, ich gosposię, aby wskazała drogę Jamie do pana Kellehera. Zmieszana dziewczyna wypełniła prośbę chłopca i zaprowadziła kobietę do jej chlebodawcy.
Gdy weszła do pomieszczenia, ujrzała gustownie umeblowany pokój z biurkiem i komputerem, za którymi siedział na wózku inwalidzkim bardzo pociągający mężczyzna. Od tamtego momentu wszystko miało się zmienić. Z początku mężczyzna się opierał i obstawał przy tym, że chce mężczyznę na tym stanowisku, ale jednak Morgan nie dała za wygraną i zwyciężyła swoją argumentacją.
Przyjmując tę pracę nie wiedziała, jak wiele się wydarzy i że ten człowiek całkowicie odmieni jej życie. I ona całkowicie miała odmienić życie mężczyzny i jego syna.
Książkę zadziwiająco długo czytałam z prostej przyczyny – brak czasu. Podoba mi się bardzo to, że tematyka nie jest banalna. Poruszane są tematy różnych chorób na podłożu psychicznym – agorafobia i zamknięcie się w pewnym stopniu naszego bohatera przez jego ograniczenie – bezwładne nogi i wózek inwalidzki. Przy okazji można się dowiedzieć czegoś ciekawego o człowieku, o lękach i o samym sobie. Cieszę się, że udało mi się trafić na Harlequina o niebanalnej tematyce. Książka mnie bardzo zaciekawiła i wciągnęła. Polecam :-)
Leah Temple odzyskała świadomość dopiero w szpitalu. Młoda kobieta nie mogła przypomnieć sobie nazw otaczających ją przedmiotów. Nazwy jednych przypominały się jej od razu - innych nie mogła sobie przypomnieć. Mówiła jak małe dziecko, które dopiero poznaje pierwsze słowa. Z czasem zaczęła mówić więcej. Lekarz zdiagnozował amnezję. Dziewczyna po ocknięciu się, nie wiedziała nawet jak się nazywa. Była dosłownie jak małe dziecko. Wszystko poznawała na nowo. Była wspaniałą kobietą. W szpitalu Doris, pielęgniarka którą bardzo polubiła, pomagała jej uczyć się wszystkiego.Leah na początku była bardzo słaba i obolała. W szpitalu znalazła się, z powodu ciężkiego pobicia, jakiego doznała na jednej z ulic. Jej mąż przybył do szpitala i gdy się przebudziła, ujrzała jego zgorzkniałą twarz. Jego oczy wyrażały tak ogromną nienawiść do niej, że bała się go. Kiedy dowiedziała się, że już wkrótce opuści szpital, by udać się do domu męża była przerażona. Przed jej wypadkiem była kobietą egocentryczną, zadufaną w sobie, która nie znosiła sprzeciwu i wszyscy, bez wyjątku musieli być jej podporządkowani. Swojego męża nienawidziła, przez co on przestawał wierzyć w siebie. Tak bardzo ją kochał, a ona stale traktowała go z pogardą. Jej szydercze słowa i ironiczny śmiech zawsze tak bardzo go raniły. Patrząc na niewinną i kruchą kobietę w łóżku szpitalnym nie mógł uwierzyć, że to ta sama kobieta. Bez ogromu polakierowanych, sztucznie wyglądających włosów i bez tego mocnego, wyzywającego makijażu wyglądała tak bezbronnie. Lekarz zapewniał Paula, że to jest amnezja i że ona nie pamięta nic ze swojego życia, co wydarzyło się przed wypadkiem. On jednak nie chciał w to uwierzyć. Był przekonany, że to jej kolejna gra. Przed wypadkiem otrzymała papiery rozwodowe.
Na tym etapie zakończę streszczenie i zachęcam do czytania :)
Jest to druga książka, która dotyczyła tematu amnezji i została przeczytana przeze mnie. Jest to zdecydowanie fascynujący temat. Oczywiście opisana powyżej książka została wydana w 1994r, a od tego czasu minęło 18 lat i medycyna uległa znacznemu rozwinięciu. Teraz na pewno wiemy więcej na ten temat.
Książka dostaje duży plus za to, że został podjęty ten konkretny temat oraz za to, że nie kończy się punktem kulminacyjnym zajmującym około 3 linijek, tylko jest bardziej złożona. Bardzo ciekawa książka. Polecam :-)