Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tomik jest maleńki i czyta się go błyskawicznie... rozumiem już jednak, czemu w tym samym czasie w Polsce mogły wychodzić dwie mangi kryminalne - "Kindaichi" stawia bardziej na morderstwa, tymczasem tutaj widzimy raczej sprawy związane z życiem codziennym. Jak zresztą jest wspomniane we wstępie, jest to nie typowy kryminał, a bardziej manga z gatunku gekiga (dotykająca raczej tematy socjologiczne czy politykę). Tomik zawiera kilka historii: Wprowadzenie - Agencja Akatsuka - wstęp do całości, przedstawia nam bohaterów. Swoją drogą, jedna rzecz nie daje mi spokoju... właścicielka biura ma 28 lat i jest... wdową? Serio? Ech, Japonio, Japonio... Główny bohater zresztą też mi nie przypadł do gustu - 25-latek zachowujący się jak typowy młokos, który włóczy się po barach ze striptizem albo obija się w pubie. Już prędzej można zrozumieć alkoholizm Kahoru niż jego niedojrzałość. Przyjazd starej matki - jedna z moich ulubionych historii. Jest bardzo życiowa i łatwo się identyfikować z obojgiem bohaterów. Dodatkowo starsza pani używa furoshiki - czegoś, co we współczesnych mangach (pomijając Youkai Watch) jest już głównie wspomnieniem... Biały szatan - opowieść o striptizerce uzależnionej od narkotyków. O ile można zrozumieć jej postawę i zachowanie, o tyle detektyw wykazał się tu zupełnym brakiem profesjonalizmu. Człowiek, który zaginął - o tym, jak można bez wyrzutów sumienia rzucić wszystkich bliskich ludzi w diabły. Oczywiście nie wszystko jest aż tak jednoznaczne, jednak mi osobiście nie spodobała się taka postawa - zawsze cenię sobie konfrontację niż unikanie odpowiedzialności. Nie do pomyślenia, że w tamtych czasach co roku 7 tysięcy ludzi uznawano za "zaginionych"... Ponownie dość "japońskie" opowiadanie, niestety w negatywnym tego słowa znaczeniu. Tylko 20 lat - tym razem dostajemy mega romantyczną historię, która ma chyba za zadanie osłodzić nastrój po poprzedniej... Mi się podobała, nie jest przesłodzona i łatwo się identyfikować z bohaterami :3 Preludium lat 17-tu - opowieść o tym, jak nietypowa znajomość może pomóc po wypadku. Pesymistyczno-pozytywne. Trudy podróży - dwoje studentów realizuje swoje pasje, chociaż też niezbyt odpowiedzialnie. W zasadzie większość historii pokazuje bycie nieodpowiedzialnym na róóóżne sposoby bądż też metody, jakimi można sobie poradzić ze smutkiem. Nie ma tu za dużo radosnych scenek. Co do kreski, to ciągle wydaje mi się, jakby oryginał był wydany w kolorze - to przez cieniowanie, które jest naprawdę unikatowe. Zgodnie z gatunkiem mangi, wszędzie jest pełno szczegółów, chociaż osobiście wolę Kindaichi'ego, gdzie też można je uświadczyć. Komu polecam? Na pewno osobom lubiącym powieści obyczajowe ze szczyptą dramatu. Nie wiem jeszcze, czy sięgnę po następny tomik - chociaż manga jest wybitnie nie w moim guście, to jednak aż taka zła nie jest, a jej innowacyjność dla polskiego czytelnika przyciąga. 6,5 / 10.