Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szeni cziri me, drogi czytelniku, toż to rozkoszna książka z wszechmiar! Kto zna Lisa, ten wie, że gdyby nie był sobą to byłby kotem... jako dora-heita. czy to zatem dziwne, że tak rozpływa się nad kocimi książkami? E-e. Książka jest po prostu przecudna. Mamy tutaj nie tylko historię rodziny Gopadze i tytułowego Kinto, ale również wiele informacji o Gruzji. Z przyjemnością czytałem wyjaśnienia autorki o używanych zwrotach. Pach, pach pach! O kuchni, organizacji życia i miasta... a nawet o drobnych przywarach gruzińskich. Wach! jednak najcudowniejszy jest oczywiście sam Kinto. Niesamowite jest jak kot, cudowne zwierzę, potrafi odmienić ludzi. To niesamowite i wzruszające... i tak bardzo prawdziwe. Czytałem i byłym wzruszony... zwłaszcza zakończenie jest tak bardzo poruszające. Przypomniał mi się zarówno Konstanty ("Przyjaciele Konstantego" jak i Puch ("Puch kot nad koty"). Nie tylko wątki ale podobny sposób pisania (zwłaszcza do "Przyjaciół Konstantego") - lekki, humorystyczny ale też specyficzny dla autorki a może i dla jej kręgu kulturowego? (Chociaż opisała historię z Gruzji to sama była Ormianką... musiała sporo wiedzieć o tym kraju a najpewniej sama doświadczyć). Cała rodzina Gopadze budzi sympatię... chociaż mama Łamary wydaje się nieco zbyt histeryczna... może faktycznie nadrabia urodą? Babcia jest cudowna... chciałbym mieć taką... Czytając te książkę strasznie zapragnąłem zasmakować kuchni gruzińskiej. Niedługo czas na chinkali (mniam!). Kocie zachowania i zabawy zostały zapewne opisane z pierwszej ręki... co sam, mieszkając trzema felis silvestris catus, zaświadczam. Dodam jeszcze, że książkę ilustrował genialny artysta Stanisław Rozwadowski. Jednak w nieco innej stylistyce niż do której przywykliśmy. Tym razem brązowa akwarela. Niezwykły artysta! Książka spodoba się zarówno miłośnikom kotów jak i czytelnikom zainteresowanym Gruzją. Język nie jest infantylny więc nie będzie przeszkadzał dorosłemu. 🦊 Lis poleca!