Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka niegruba, ale wstrząsająca wymową. Doskonale oddająca specyfikę konfliktu afgańskiego - w sumie nieważne, czy ówczesnego, z interwencją ZSRR, czy późniejszego, z interwencją NATO. Obce wojska zawsze są tam na przegranej pozycji - próbują prowadzić regularne działania militarne, podczas gdy wrogiem są pojedynczy ludzie. Bez mundurów, bez podręcznikowej taktyki, bez sumienia, i często bez śladu cywilizacyjnych zachowań. W końcu dla nich - partyzantów, muzułmanów - każdy nie-muzułmanin to wróg, którego należy zgnieść jak glistę. Wykłuć oczy, rozpruć brzuch, wywlec i rozwiesić po okolicznych krzakach jelita. Na żywca. W bezlitośnie prażącym słońcu. A potem obciąć głowę i rzucić ją do wąwozu. Opisy tego, na co trafił żołnierz, z którym autor przeprowadził wywiad, są porażające. Wielkie wrażenie wywierają też przemyślenia rozmówcy, jego - zmieniony po walkach w Afganistanie - stosunek do życia, do znajomych, do patriotycznego obowiązku. Gorycz, której dawał upust w rozsianych po książce wierszach. Naprawdę mocna opowieść. Są jednak dwa problemy. Po pierwsze - owszem, nazwisko żołnierza (niewykluczone, że zmienione) zostało podane na początku książki. Próżno go jednak szukać na okładce czy na karcie tytułowej, co brzydko świadczy o panu Chrzanowskim. Bo tak naprawdę jest to wspomnienie tegoż żołnierza, a w najgorszym wypadku wywiad z nim, i firmowanie publikacji wyłącznie własnym nazwiskiem przez osobę przeprowadzającą wywiad jest co najmniej niegrzeczne. No, chyba że autor sobie po prostu całą historię wyssał z palca i tylko udawał, że to na faktach. I że był jakikolwiek rozmówca. Drugi problem to to, że narracja jest mocno zbieżna z rzeczywistymi wydarzeniami z walk na przełęczy Marawara. Tyle że z walk tych, mających miejsce 21 kwietnia 1985 roku, wyszło z życiem dwóch ludzi, a nie jeden. Asekuracja (książka wyszła w z końcem roku 1989, kiedy w ZSRR temat Afganistanu wciąż był tabu)? Próba strugania męczennika? Czy może mimo wszystko zmyślenie? Powyższe kwestie powodują, że po lekturze pozostaje ziarno zwątpienia. Nadal jednak - historia wciska w fotel.