Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prof. Legutko ma fajny styl, dobrze się go czyta. Niestety sam wywód jest dość przewidywalny w swoich diagnozach tj.: zły liberalizm to potomek złego socjalizmu, mamy kryzys wartości, statystycznie rzecz ujmując ludzie to głupki i w końcu głupek jest dziś wzorem człowieka i obywatela itd. itp., a co gorsza pozbawiony programu naprawczego lub choćby propozycji pozytywnej. Ja wiem, że różowo nie jest, społeczeństwo bywa niemiłe i przykro czasem z nim obcować, ale czy kiedyś było faktycznie lepiej? Może dla takiego konserwatysty jak Legutko, ale czy dla innych? Dla większości? Kiedy? W międzywojniu? Liberalna demokracja ma na pewno swoje bolączki, jak każdy system, ale po pierwsze można sobie zadać pytanie czy też dynamika społeczna, wydarzenia historyczne itd. nie prowadzą do tych przykrych zmian obyczajowych i kulturowych, o które profesor tylko ją obwinia. Oczywiście wszyscy jesteśmy świadkami moderowania powszechnych norm i kultury, ale czyż każdy system zawsze tego nie robił? Profesor boleje nad ideami lansowanymi przez UE, które mu się nie podobają i uważa je za objaw agresywnej polityki i ingerencji w wolność, a - nawet gorzej - świadomość bezradnej jednostki. I zgoda - jest tu o czym dyskutować. Ciekawi mnie jednak też jak się prof. Legutko czuje się dziś (książka ma swoje lata) obserwując z tego strasznego Europarlamentu poczynania swoich teoretycznych sojuszników z partii rządzącej w naszej ojczyźnie, takich np. jak minister Czarnek lub realizujących linię partii np. w telewizji jak prezes Kurski. Czy tworzą oni przestrzeń wolności i dialogu w duchu prawdziwej nieliberalnej demokracji? Czy to jest kierunek w którym powinniśmy zmierzać? Nie wierzę, że wytrawny filozof, badacz i znawca Sokratesa i Platona naprawdę uważa za słuszne takie niegodne metody. Nawet jeśli uwzględnimy wszystkie liczne grzechy jego adwersarzy politycznych. Chyba, że sytuacja wojny polsko-polskiej usprawiedliwia, zdaniem profesora, wszystko. Czy jednak, jeśli tak, to nie mamy w tym momencie do czynienia z - o ironio - prawdą etapu?