Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pieśń pochwalna dla bogów, ograniczająca się właściwie do wymienienia ich licznych imion, czasami z krótkimi charakterystykami i atrybutami. Niestety niewiele tu samych mitów – za to sporo sprośnego humoru i mizoginii – autentycznie parsknąłem przy scenie odcięcia fallusa Uranosa i wyrzucenia za siebie w morze, którego krople krwi i nasienia padając na Ziemię dały początek kilku nowym gatunkom istot, a sam pęd członka przez wody wzburzył pianę, z której wyszła Afrodyta. Taki trochę paszkwil na Cypryjczyków (gdzie był jej kult),jak w przypadku paszkwilu w Starym Testamencie na Moabitów i Amonitów, którzy rzekomo mieli się wywodzić z kazirodczego związku Lota z córkami, po ucieczce ze zniszczonej Sodomy. Tylko jako ciekawostka. A na marginesie, wydanie Armoryki jest paskudne i po najmniejszej linii oporu. Mam wrażenie że zeskanowali starą książkę i taką nieobrobioną ponownie wydrukowali. [! ! !] „Tę Hezjodowi piękną Muzy pieśń wdrażały, Gdy pasł na stokach boskiej Helikońskiej góry, I w te słowa się do mnie ozwały boginie, Muzy Olimpu, Zeusa tarczowładcy córy: – Wy pastuchy, nicponie! wy brzuchy, jedynie! My głosim to, gdzie prawda z wymysłem się splata, Ale i szczerą prawdę głosim też dla świata”.