Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już dawno tak bardzo nie męczyłam się nad jedną książką , a jest to stwierdzenie osoby, która przebrnęła przez teksty czołowych antropologów kultury (wierzcie mi to mówi wiele). Mesjasz, choć z początku wydaje się być powieścią intrygującą z upływem stron staje się nawet nie tyle męczący, co denerwujący. Narracja jest prowadzona przez kilka postaci. Nie do końca jasne jest zresztą, jaką rolę mają one spełnić w całym zaistniałym zamieszaniu. Poza tym głęboki kontekst kulturowy oraz wrzucenie przez autorów odniesień do informatyki mogą trochę skomplikować odbiór. Być może sam fakt, że nie zgadzam się z porównaniem koła reinkarnacji do systemu komputerowego i całej tej historyjki o formatowaniu dysku, kiedy pojawia się problem z wirusem (choroba umysłowa, która nawiedziła podniebną krainę) po prostu mnie nie przekonują. Na domiar złego sam sposób, w jaki napisana została powieść męczy. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że wymagało tego nakreślenie realiów, w jakich zorała osadzona fabuła, ja jednak nie jestem w stanie ocenić tej decyzji pozytywnie. W ogólnym rozrachunku muszę przyznać, że choć książka miała swoje lepsze momenty, to nie były one w stanie zrekompensować masy minusów, na których wypisywanie nie mam nawet chęci. Możliwe, że tak negatywna opinia wynika z mojej ignorancji lub braku zrozumienia założeń pisarzy jednak na ten moment jestem w stanie jedynie stwierdzić, że z powieści nie wyniosłam ani jakiejś głębszej nauki ani lepszego zrozumienia starożytnej kultury chińskiej. Książki nie polecam. No chyba, że tym czytelnikom, którzy chcą wypróbować swoją wytrzymałość wobec wymagającej lektury.