Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wpadce, jaką było "Nie żyłam samotnie" Zimińskiej podchodziłam do autobiografii Lody Halamy nastawiona możliwie jak najbardziej sceptycznie. Przede wszystkim autorkę kojarzę z kilku raczej miernych rólek filmowych, a jej kunszt jako tancerki, siłą rzeczy, dziś jest nie do odtworzenia. Śmiem twierdzić - nie do przekazania nawet na kartach biografii. Loda Halama nie próbuje udowadniać nikomu zasadności swoich pretensji do sławy, nie roztkliwia się nad minioną przedwojenną przeszłością, która dziś budzi zrozumiały sentyment. Byłam zdumiona, ale ten bezpośredni styl autorki, z jakim opowiada o swojej pasji do tańca, wysiłku, jaki włożyła w osiągnięcie mistrzostwa w tej dziedzinie i sukcesów, jakie były jej udziałem, dodaje jej autobiografii uroku. To nie jest kabaretowa diva z pretensjami, która odcinka kupony od dawnej sławy ani rozgoryczona starsza pani - ta autobiografia to opowieść pełnej życia kobiety, która nie waha się powiedzieć, że ciężko pracowała i odniosła zasłużone sukcesy, traktując to jako coś zupełnie naturalnego: ani powód do wynoszenia się nad innych, ani do przybierania póz gwiazdy. Ciekawa jest ta krótka książeczka. Z chronologią bywa różnie, bowiem autorka zrezygnowała z przedstawiania swojego życia rok po roku, zamiast tego koncentrując się na bardziej pamiętnych epizodach albo przedstawiając określone zagadnienia. I dobrze! Ten niekompletny zapis oddaje bardziej ducha dwudziestolecia niż niektóre przegadane biografie. Jest tu garść ploteczek o znakomitościach przedwojennych scen, jest też trochę czułych i bardzo eleganckich wspomnień, jest trochę humoru i dużo klasy w tym, jak zwyczajnie opisuje te mniej radosne i szczęśliwe chwile swojego życia. Jedyne, czego bym sobie mogła życzyć, to charakterystyki, jakiegoś uzupełnienia Lody, kim byli ludzie, których wymienia jak starych, dobrych znajomych, o których powszechnie wiadomo, kim byli i czym się zajmowali, a których nazwiska nic już dziś nie mówią...