Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z prawdziwą, masochistyczną, przyjemnością odnalazłem tu swoją "ulubioną" książkę z młodości. Pani Lucyno, jest szansa spora, że pani jeszcze żyje, proszę się nie przejmować. W końcu nie każdy musi mieć talent. Tylko, gdy go nie ma, to po co się pisze? Rozumiem i to. Był układ, szansa wydania młodzieńczej książki, zarobienia, czemu nie skorzystać? No, choćby temu, że mogą się zmienić okoliczności i ktoś to zobaczy po latach. O ile wiem, "Neurony zbrodni" nie miały wznowień, tu plus dla Pani. Sama książka to tak nieprawdopodobnie szkolne opowiadanko, że aż zgrzytało się zębami, niestety odżałowawszy te parę złotych (bo - uwierzcie mi - zapłaciłem za to). W skrócie sprowadza się do teorii wirusowego pochodzenia zła w człowieku. W warstwie fabularnej i warsztatowej knot tysiąclecia. Pękałem ze śmiechu czytając (i za to punkt). Ale w sumie więcej niż jeden punkt nie wchodzi w rachubę, bo jeszcze jest warstwa propagandowa, brrr. Ale na zero nie chciałem oceniać, bo to byłby zysk dla tego czegoś. Pamiętam do dziś - niemal jak socrealizm! A seria uchodziła za prestiżową... * * * Teraz już wiem, że powyższe nie do końca da się utrzymać (ocena i owszem). Lucyna Penciak nie była młodą damą, która umiała sobie coś załatwić. Właśnie wpadła mi w ręce książka Andrzeja Niewiadowskiego "Polska fantastyka naukowa - 1945-1985),z której dowiedziałem się, że p. Lucyna urodziła się w 1914 r. i była bibliotekarką, kustoszem (do 1976 r.). A później była emerytką. No, cóż, pisała jak siksa.