Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Klasyka kryminału, obok której fan gatunku nie może przejść obojętnie. Dość rzec, że pojawiający się po raz pierwszy na kartach tej powieści inspektor Hanaud stanowił pod wieloma względami wzorzec, który natchnął Agathę Christie do stworzenia Poirota. Zagadka jest ciekawa i skonstruowana wokół klasycznych założeń powieści detektywistycznej. Na koniec dostajemy stosowane "zaskoczenie", którego co prawda uważni czytelnicy mogą się spodziewać, ale które trudno im będzie wyjaśnić tylko za pomocą logicznego rozumowania (tj. bez odwoływania się do przypuszczeń czy zwykłego przeczucia, że tak a tak musiało być). Choć mam wrażenie, że część faktów nie została odpowiednio wyeksponowana, byśmy mogli w odpowiedni sposób sami dojść do prawdy. Postać detektywa wyszła jak dla mnie tak średnio. Posiadał on odpowiednią inteligencję a jego chęć zabawy w "kapitana statku" (o co chodzi, jest wyjaśnione na kartach książki) stanowiła doskonały pretekst do nieujawniania wszystkich jego domysłów przed asystentem, a co za tym idzie - także czytelnikiem. Brakło mi w nim jednak większej charyzmy. Być może to wrażenie spotęgowały nieuchronne porównania do Poirota, przy których zwyczajnie nie mógł wypaść aż tak dobrze (z Poirotem w końcu znacznie dłużej mogłam obcować i z każdą kolejną historią bardziej "dojrzewał" w mojej wyobraźni). Mimo tych drobnych wad, lektura upłynęła mi miło i właściwie bardzo szybko. Od początku wsiąkłam w tę historię, co jest sporym plusem, bo czasami kryminały potrafią się niemiłosiernie dłużyć zanim dojdzie do zbrodni.