W chwili, gdy piszę te słowa (2023 rok),ta książka ma 98 lat i warto wziąć to pod uwagę - to typowy kryminał w starym stylu, archaiczny do bólu, ale przez to "grzejący serce". Nie ma tutaj żadnej daktyloskopii, badania DNA, szperania w komputerach, a nawet telefonach. Tylko dedukcja, telegramy i zwracanie się do siebie w piękny sposób. A na końcu tłumaczenie całego dochodzenia.

Oprawa jest klasyczna - bogaci ludzie, dworek i zbrodnia. Do tego detektywi amatorzy, którzy proszą o pomoc profesjonalistę, w dodatku lekko ekscentrycznego. Niektórzy to lubią ze względu na błogi klimat i wiktoriańską atmosferę, inni zżymają się, że to bardzo przestarzały schemat. Należę do pierwszej opcji, ale przyznam, że przez długi czas się nudziłem lub miałem takie poczucie "serio?". Nie chcę spoilować, ale powiedzmy, że czekałem na przełamanie, które nie nadeszło, a główny zwrot fabularny został tak opisany, że w sumie niespecjalnie mnie "ruszył". Za to dobrze został opisany cały sposób dojścia do rozwiązania.

Cóż, mimo wszystko nie polecam, chyba że jesteście wielkimi fanami klasycznych opowieści kryminalnych. Ale do historii z udziałem Sherlocka Holmesa czy Herculesa Poirot to absolutnie się nie umywa.

W chwili, gdy piszę te słowa (2023 rok),ta książka ma 98 lat i warto wziąć to pod uwagę - to typowy kryminał w starym stylu, archaiczny do bólu, ale przez to "grzejący serce". Nie ma tutaj żadnej daktyloskopii, badania DNA, szperania w komputerach, a nawet telefonach. Tylko dedukcja, telegramy i zwracanie się do siebie w piękny sposób. A na końcu tłumaczenie całego...

Klasyka kryminału na przyzwoitym poziomie. Inspektor Hanaud i jego przyjaciel Julius Ricardo w roli detektywów próbujących rozwiązać zagadkę morderstwa pani Dauvray, zamożnej właścicielki tytułowej Willi Róż. W tle tajemnicze seanse spirytystyczne.
Zbyt mocno rozwinięta część książki, stanowiąca rozwiązanie zagadki.

Klasyka kryminału na przyzwoitym poziomie. Inspektor Hanaud i jego przyjaciel Julius Ricardo w roli detektywów próbujących rozwiązać zagadkę morderstwa pani Dauvray, zamożnej właścicielki tytułowej Willi Róż. W tle tajemnicze seanse spirytystyczne.
Zbyt mocno rozwinięta część książki, stanowiąca rozwiązanie zagadki.

Klasyka kryminału, obok której fan gatunku nie może przejść obojętnie. Dość rzec, że pojawiający się po raz pierwszy na kartach tej powieści inspektor Hanaud stanowił pod wieloma względami wzorzec, który natchnął Agathę Christie do stworzenia Poirota.
Zagadka jest ciekawa i skonstruowana wokół klasycznych założeń powieści detektywistycznej. Na koniec dostajemy stosowane "zaskoczenie", którego co prawda uważni czytelnicy mogą się spodziewać, ale które trudno im będzie wyjaśnić tylko za pomocą logicznego rozumowania (tj. bez odwoływania się do przypuszczeń czy zwykłego przeczucia, że tak a tak musiało być). Choć mam wrażenie, że część faktów nie została odpowiednio wyeksponowana, byśmy mogli w odpowiedni sposób sami dojść do prawdy. Postać detektywa wyszła jak dla mnie tak średnio. Posiadał on odpowiednią inteligencję a jego chęć zabawy w "kapitana statku" (o co chodzi, jest wyjaśnione na kartach książki) stanowiła doskonały pretekst do nieujawniania wszystkich jego domysłów przed asystentem, a co za tym idzie - także czytelnikiem. Brakło mi w nim jednak większej charyzmy. Być może to wrażenie spotęgowały nieuchronne porównania do Poirota, przy których zwyczajnie nie mógł wypaść aż tak dobrze (z Poirotem w końcu znacznie dłużej mogłam obcować i z każdą kolejną historią bardziej "dojrzewał" w mojej wyobraźni). Mimo tych drobnych wad, lektura upłynęła mi miło i właściwie bardzo szybko. Od początku wsiąkłam w tę historię, co jest sporym plusem, bo czasami kryminały potrafią się niemiłosiernie dłużyć zanim dojdzie do zbrodni.

Klasyka kryminału, obok której fan gatunku nie może przejść obojętnie. Dość rzec, że pojawiający się po raz pierwszy na kartach tej powieści inspektor Hanaud stanowił pod wieloma względami wzorzec, który natchnął Agathę Christie do stworzenia Poirota.
Zagadka jest ciekawa i skonstruowana wokół klasycznych założeń powieści detektywistycznej. Na koniec dostajemy stosowane...