Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na wzmiankę o książce natrafiłem w "Oni. Homoseksualiści w czasie II wojny światowej" Joanny Ostrowskiej, gdzie została zacytowana, pomyślałem że idealnie mi się trafiła, bo chętnie przeczytam książkę, która będzie poruszała temat pobytu w obozach, a jednak nie będzie tylko o tym - i to jest właśnie taka książka, opowiada o człowieku, którego jednym z doświadczeń życiowych był pobyt w kilku obozach ale nie tylko to i całe jego życie bogate było w o wiele więcej doświadczeń. Książka wciąga od pierwszych zdań i całą czytało/słuchało mi się bardzo dobrze. Narracja nie jest chronologiczna, autor trochę skacze po różnych okresach swojego życia i o ile zwykle mnie takie coś drażni, tak tutaj był to świetny zabieg - myślę, że w dużej mierze dzięki temu cała książka jest tak ciekawa. Ale jak ktoś w innej opinii napisał: Frister to geniusz narracyjny - tak, chyba się z tym zgadzam. Zaczęła mnie lekko nużyć tylko w okresie pracy autora dla Roberta Maxwella i nie trwało to długo (tzn. moje znużenie nie trwało długo ;) ). Nie znałem wcześniej Romana Fristera, po przeczytaniu książki stwierdzam, że był kimś kto potrafił czerpać z życia całymi garściami (pogubiłem się w rachunkach ile miał kobiet ;) ),nie zawsze zachowywał się "w porządku" ale za to żył pełnią życia. A sposób w jaki wszystko opisał, a zwłaszcza jego szczerość bardzo mnie ujęły. Mam takie poczucie, że był po prostu człowiekiem z wszystkim niedoskonałościami i słabościami ludzkimi (ale także siłą). Ani się nie wybielał ani nie usprawiedliwiał w tej książce ale też nie samobiczował i to jest takie ujmujące, że na pewno zapadnie mi w pamięć. Oprócz tego ciekawie było poczytać o jego życiu przed wojną, o jego rodzicach - o takiej trochę innej rodzinie żydowskiej, nowoczesnej jak na tamte czasy, z jednym tylko dzieckiem i niezbyt wierzącej. Chciałbym jeszcze coś powiedzieć, jakoś zaakcentować, że naprawdę mi się podobało i autor mnie zafascynował ale no... no właśnie powiedziałem ;) (słuchana: 22-25.09.2021) 5/5