Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać13
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
- ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński8
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Józef Dzierzkowski
Źródło: By Michał Kluczewski - Biblioteka Narodowa, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=58877910
7
6,6/10
Polski pisarz i publicysta. Prekursor lwowskiej cyganerii literackiej, członek korespondent Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie w 1829 roku. Jest autorem jednej z wcześniejszych polskich powieści fantastycznych, noszącej tytuł Lekarz Magnetyczny. Wznowienie powieści ukazało się w zbiorze Polska nowela fantastyczna. Ja gorę.
Z pochodzenia Wołynianin. Urodzony w rodzinie Romana Dzierzkowskiego i Antoniny z domu Dąbrowskiej. Wychował go stryj Józef Dobek Dzierzkowski we Lwowie do którego przeprowadził się z matką po jej drugim zamążpójściu (Roman Dzierzkowski zmarł w 1814); w tym mieście mieszkał przez większość życia.
Uczestniczył w powstaniu listopadowym, był porucznikiem w korpusie i adiutantem sztabu generała Józefa Dwernickiego, biorąc udział w wyprawie na Wołyń i Podole. Po powstaniu na kilka lat osiadł na Huculszczyźnie, skąd w 1843 powrócił do Lwowa.
W 1838 opublikował pierwszy utwór pt. Płacz i śmiech (napisany w 1832). Od 1843 pisał do lwowskich gazet i czasopism, np. Dziennika Mód Paryskich i Gazety Lwowskiej. Kolejnymi jego powieściami były Kuglarze (1845) (poprzez nią wprowadził do literatury polskiej lwowską gwarę złodziejską),Salon i ulica (1847),Dla posagu (1847) i Szpicrut honorowy.
Brał czynny udział w życiu kulturalnych Lwowa, prowadząc m.in. wieczory literackie. Bywali u niego w domu Karol Szajnocha, Wincenty Pol, August Bielowski, Jan Dobrzański. Przyjaźnił się z Leszkiem Dunin-Borkowskim i Tadeuszem Wasilewskim.
W okresie Wiosny Ludów w 1848 przeszedł do Gazety Narodowej, gdzie został głównym publicystą. Prowadził wówczas aktywną działalność polityczną i dziennikarską. Był współorganizatorem Rady Narodowej Lwowskiej oraz Gwardii Narodowej.
Na Węgrzech przyłączył się w ramach Legionu Polskiego generała Józefa Wysockiego do powstania. Następnie odbył podróż po Europie: w Paryżu uczestniczył w pogrzebie Juliusza Słowackiego i poznał osobiście Adama Mickiewicza, następnie dotarł do Anglii, w drodze powrotnej do kraju został w 1851 internowany przez Austriaków. Po zwolnieniu osiadł w Malechowie pod Lwowem podjął prace literacką i publicystyczną - pisał do „Przyjaciela Domowego”, „Nowin”, „Dziennika Literackiego” i innych pism. Opublikował m.in. powieści: Rodzina w salonie (1853),Znajda (1854),Król dziadów (1856) oraz jedną z pierwszych polskich powieści historycznych Uniwersał hetmański (1857),osadzoną w realiach konfederacji barskiej, która została przetłumaczona na język niemiecki.
W latach 1858–1861 współredaktor „Przeglądu Powszechnego”. Dzierzkowski w twórczości przejawiał zamiłowanie do melodramatyzmu, powieści sensacyjno-obyczajowej; łączył sentymentalno-humanitarne widzenie konfliktów społecznych („czystość” natury wobec upadku cywilizacji) z realistycznym i demaskatorskim obrazem życia ówczesnych salonów.
W 1863 brał czynny udział w propagandzie powstania styczniowego. W 1864 roku trafił na trzy miesiące do więzienia w związku ze swoją działalnością publicysty politycznego. W wyniku po więziennych komplikacji zdrowotnych zmarł 13 stycznia 1865 roku.
Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
Z pochodzenia Wołynianin. Urodzony w rodzinie Romana Dzierzkowskiego i Antoniny z domu Dąbrowskiej. Wychował go stryj Józef Dobek Dzierzkowski we Lwowie do którego przeprowadził się z matką po jej drugim zamążpójściu (Roman Dzierzkowski zmarł w 1814); w tym mieście mieszkał przez większość życia.
Uczestniczył w powstaniu listopadowym, był porucznikiem w korpusie i adiutantem sztabu generała Józefa Dwernickiego, biorąc udział w wyprawie na Wołyń i Podole. Po powstaniu na kilka lat osiadł na Huculszczyźnie, skąd w 1843 powrócił do Lwowa.
W 1838 opublikował pierwszy utwór pt. Płacz i śmiech (napisany w 1832). Od 1843 pisał do lwowskich gazet i czasopism, np. Dziennika Mód Paryskich i Gazety Lwowskiej. Kolejnymi jego powieściami były Kuglarze (1845) (poprzez nią wprowadził do literatury polskiej lwowską gwarę złodziejską),Salon i ulica (1847),Dla posagu (1847) i Szpicrut honorowy.
Brał czynny udział w życiu kulturalnych Lwowa, prowadząc m.in. wieczory literackie. Bywali u niego w domu Karol Szajnocha, Wincenty Pol, August Bielowski, Jan Dobrzański. Przyjaźnił się z Leszkiem Dunin-Borkowskim i Tadeuszem Wasilewskim.
W okresie Wiosny Ludów w 1848 przeszedł do Gazety Narodowej, gdzie został głównym publicystą. Prowadził wówczas aktywną działalność polityczną i dziennikarską. Był współorganizatorem Rady Narodowej Lwowskiej oraz Gwardii Narodowej.
Na Węgrzech przyłączył się w ramach Legionu Polskiego generała Józefa Wysockiego do powstania. Następnie odbył podróż po Europie: w Paryżu uczestniczył w pogrzebie Juliusza Słowackiego i poznał osobiście Adama Mickiewicza, następnie dotarł do Anglii, w drodze powrotnej do kraju został w 1851 internowany przez Austriaków. Po zwolnieniu osiadł w Malechowie pod Lwowem podjął prace literacką i publicystyczną - pisał do „Przyjaciela Domowego”, „Nowin”, „Dziennika Literackiego” i innych pism. Opublikował m.in. powieści: Rodzina w salonie (1853),Znajda (1854),Król dziadów (1856) oraz jedną z pierwszych polskich powieści historycznych Uniwersał hetmański (1857),osadzoną w realiach konfederacji barskiej, która została przetłumaczona na język niemiecki.
W latach 1858–1861 współredaktor „Przeglądu Powszechnego”. Dzierzkowski w twórczości przejawiał zamiłowanie do melodramatyzmu, powieści sensacyjno-obyczajowej; łączył sentymentalno-humanitarne widzenie konfliktów społecznych („czystość” natury wobec upadku cywilizacji) z realistycznym i demaskatorskim obrazem życia ówczesnych salonów.
W 1863 brał czynny udział w propagandzie powstania styczniowego. W 1864 roku trafił na trzy miesiące do więzienia w związku ze swoją działalnością publicysty politycznego. W wyniku po więziennych komplikacji zdrowotnych zmarł 13 stycznia 1865 roku.
Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
6,6/10średnia ocena książek autora
68 przeczytało książki autora
96 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Polska nowela fantastyczna. Ja gorę
Henryk Rzewuski, Józef Dzierzkowski
6,5 z 35 ocen
139 czytelników 2 opinie
1983
Najnowsze opinie o książkach autora
Polska nowela fantastyczna. Ja gorę Henryk Rzewuski
6,5
Szczególną uwagę zwraca na siebie utwór Rzewuskiego pt. "Ja gorę". Fascynujące początki konwencji gotyckiej w Polsce, a wszystko okraszone gawędowym stylem! Znajdziemy tutaj elementy demonologii ludowej (jest coś w ostatnim opowiadaniu Pogorzelskiego z drugiej części "Dziadów" Mickiewicza),a przede wszystkim widzimy, że świat postrzegano dualistyczne: jako wspólnotę żywych i umarłych. Utwór zawiera w sobie trzy historie, z czego prawdziwą grozę budzi ostatnie, dotyczy historii zamku, w którym doszło do zabójstwa pary małżeńskiej oraz kapłana, który pobłogosławił związek.
Salon i ulica Józef Dzierzkowski
6,8
Zgodzę się z recenzentem powieści Michałem Grabowskim - powieść jest zbyt tendencyjna. Najbardziej irytowało mnie to, że wszyscy " z ulicy" są dobrzy i szlachetni, a ich alkoholizm należy usprawiedliwić, bo przecież muszą czasem zapomnieć o biedzie; natomiast "świat salonów" jest całkowicie zepsuty. Nużące są również komentarze autora, który przerywa tok powieści, żeby wypowiedzieć jakąś głębszą myśl (notabene zajmującą około dwóch stron).