- ArtykułyHłasko, powrót Malcolma, produkcja dla miłośników „Bridgertonów” i nie tylkoAnna Sierant1
- ArtykułyAkcja recenzencka! Wygraj książkę „Cud w Dolinie Poskoków“ Ante TomiciaLubimyCzytać1
- Artykuły„Paradoks łosia”: Steve Carell i matematyczny chaos Anttiego TuomainenaSonia Miniewicz2
- ArtykułyBrak kolorowych autorów na liście. Prestiżowy festiwal w ogniu krytykiKonrad Wrzesiński13
Andrea Levy
Urodziła się w Londynie, a w jej żyłach płynęła krew jamajska, szkocka i żydowska.
Absolwentka Politechniki Middlesex w Londynie (wzornictwo i tkactwo).
Po studiach pracowała jako kostiumolog dla telewizji BBC oraz Royal Opera House.
Jej pierwszą książkę, będącą autobiografią, wydano drukiem, gdy miała 38 lat.
Autorka czterech powieści, autobiografii oraz zbioru opowiadań.
Laureatka licznych nagród literackich.
W 2004 r. reżyser John Alexander przeniósł na ekran dzieło A. Levy "Small Island" powierzając główną rolę Naomie Harris.
Andrea Levy zmarła w wyniku choroby nowotworowej.
Książki autorki: "Every Light in the House Burnin" (1994),"Never Far from Nowhere" (1996),"Fruit of the Lemon" (1999),"Small Island" (2004, polskie wydanie: "Wysepka", Wydawnictwo Albatros, 2006),"The Long Song" (2010),"Six Stories and an Essay" (2014).
Mąż: Bill Mayblin (1982-14.02.2019, jej śmierć).http://www.andrealevy.co.uk/
Książki i czasopisma
Powiązane treści
Popularne cytaty autora
Człowieku, wiesz ty, na czym polega twój problem? Na tym, że masz białą skórę. Myślisz, że dzięki niej jesteś ode mnie lepszy. Myślisz, że o...
Człowieku, wiesz ty, na czym polega twój problem? Na tym, że masz białą skórę. Myślisz, że dzięki niej jesteś ode mnie lepszy. Myślisz, że ona daje ci prawo wywyższać się nad czarnymi. Ale wiesz, co ona ci daje? Chcesz wiedzieć, kim jesteś dzięki tej swojej białej skórze? Białym człowiekiem. To wszystko. Nie lepszym i nie gorszym ode mnie, tylko białym.
Są takie słowa, które raz wypowiedziane, rozszczepiają świat na dwie połówki.
2 osoby to lubiąWznosiliśmy się do nieba, dopóki ludzie w dole stali się nie więksi od kropek. Kiedy zawiśliśmy na samej górze, a mrugające elektryczne świa...
Wznosiliśmy się do nieba, dopóki ludzie w dole stali się nie więksi od kropek. Kiedy zawiśliśmy na samej górze, a mrugające elektryczne światła mieszały się z gwiazdami, tata powiedział coś, czego nie zapomnę do końca życia: – Tylko popatrz, dziewczyno, cały świat leży u twoich stóp.
osób to lubi