Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Philip Haythornthwaite opisał w swojej pracy pokrótce Cesarskiego Gwardzistę w latach 1799-1815. Oczywiście gwardia ta zanim stała się cesarską w 1804 roku, była Gwardią Konsularną. Wywodziła się z Gwardii Królewskiej, Gwardii Zgromadzenia Narodowego i Gwardii Dyrektoriatu. Była formacją bardzo charakterystyczną, która sięgnęła liczby 100.000 żołnierzy. Bardzo zróżnicowana, składała się nie tylko z grenadierów, strzelców konnych, artylerii, ale także słynnych szwoleżerów-lansjerów (1 pułk polski) czy też egzotycznych mameluków. Elita, trzymana jako strategiczny odwód, tworząca ochronę cesarza, o dużych wymogach jeżeli chodzi o przyjęcie w swoje szeregi (1,78m, minimum 25 lat, 3 kampanie, 10 lat służby, później skrócone do 6 lat). Dobrze wyszkolona, waleczna, lepiej traktowana (szpitale, pierwszeństwo przy przemarszach, opieka lekarza Larrey`a). Nazywani wysokimi obcasami, bogami, zrzędami, czasem ze względu na lepsze warunki mówiono że żyją w sybaryckim luksusie. Nie zawsze brali udział w walce, trzymani do końca jako strategiczny odwód, ale gdy wchodzili do walki pisali piękną historię jak pod Pruską Iławą, czy pod Aspern i Essling. Autor opisał pokrótce historię tej formacji, jej składowe, przekształcenia (Stara Gwardia, Młoda Gwardia),przez książkę przewinęły się najsłynniejsze postacie tej formacji takie jak Coignet, Dorsenne, Lepic, Senot. Autor opisał uzbrojenie (głównie broń białą i palną),elementy umundurowania, warunki służby z podkreśleniem specjalnego traktowania, w tym stosunku cesarza do tej formacji. Mamy też ciekawe ilustracje. Wydanie charakterystyczne dla serii Osprey. W warstwie merytorycznej 6/10, dzięki szacie graficznej i w sumie dobremu stylowi podnoszę ocenę na 7/10. Warto, ale teraz chciałoby się więcej.