Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nastolatek. Depresja. Leczenie. Pomoc. Kondycja polskiej psychiatrii wobec młodzieży. Nie jest to temat, którego nie znam. Nie jest to problem, na który zamykam oczy. Nie jest to zagadnienie, które staram się bagatelizować... A jednak ten reportaż wylał na mnie kubeł zimnej wody. Ta choroba dotyka coraz więcej bardzo młodych ludzi i to jest przerażające, bo jeżeli nie znajdą wokół siebie mądrych dorosłych, to zapadają się coraz bardziej w tę ciemną toń. Próby rozładowywania kotłujących się emocji są drastyczne, niszczące, bolesne. Kiedy taki młody człowiek w dojrzały, przenikliwy, niezwykle poruszający sposób opisuje swoje samopoczucie, myśli czy doświadczenia, serce zamiera, ale budzi się więcej zrozumienia. A wypowiadają się tu osoby w wieku od 11 do 21 lat, niektóre zmagające się z depresją długi czas. Ciekawe są również konkluzje lekarzy, pracowników z organizacji pomocowych czy rodziców. Sytuacja od strony służby zdrowie wygląda nieciekawie. To ważny głos osób, którym niełatwo mówić o tym, co je niszczy. Strasznie ciężko żyć z tym ciężarem, którego przecież nie wybrały, ale nie umieją się od niego uwolnić. Głos pełen bólu, cierpienia, rozterek, niezrozumienia, a czasem pogodzenia, poszukiwania, odkrywania. Często przyczyną są dorośli. Wszyscy popełniamy błędy w życiu, też te wychowawcze, ale błędem nie jest: - mówienie dziecku, że jest ciężarem, że nie było chciane, że dobrze wygląda ważąc 28 kg, że źle wygląda, bo jest jakie jest, wyciskanie spełniania swoich niezrealizowanych marzeń, obojętność i lekceważenie, molestowanie... To zbrodnie... małe, wielkie, a i te niewybaczalne... Jest też nadzieja, bo te połamane drzewka chcą o sobie opowiedzieć, chcą o siebie walczyć, podnoszą się po porażkach, próbują znaleźć swoje miejsce. Chciałabym umieć pomóc, wytłumaczyć, podać rozwiązania, dać siłę... Bądźmy uważni, empatyczni, wyrozumiali, delikatni...