Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsza powieść Davida Ignatiusa „Agenci niewinności” zrobiła na mnie tak duże wrażenie, że postanowiłem książka po książce przeczytać wszystko, co ten amerykański pisarz i dziennikarz napisał. Wydaje mi się ważne podkreślić z samego początku, że Ignatius pracował i publikował jako dziennikarz w poważnych, czołowych amerykańskich i anglojęzycznych pismach - m.in. The Washington Post, International Herald Tribune, Foreign Affairs. Zatem ma co powiedzenia, wie o czym pisze i ma wiedzę o świecie. „Agenci niewinności” opowiadała o młodym oficerze CIA, który operując z Bejrutu ma za zadanie przeniknąć do palestyńskich organizacji. Oczywistą zaletą powieści, poza dobrze poprowadzoną akcją, sprawną narracją i dobrym literackim językiem jest bardzo prawdziwy obraz agencji wywiadowczej, klimatu tam panującego, relacji międzyludzkich a także dość wiarygodny i stosunkowo precyzyjny opis realiów politycznych, geograficznych. Druga z kolei w dorobku autora powieść „Siro” zachowuje w zasadzie wszystkie wymogi dobrej powieści szpiegowskiej, ale autor podjął się pisania o ZSRR i Azji Centralnej, regionie, którego najwyraźniej nie zna za dobrze ani nie zna realiów końca lat 80. Ubiegłego wieku. W związku z tym są tam takie lapsusy jak nazwanie Czeczenii republiką w składzie ZSRR na takich samych prawach jak Uzbekistan czy Ukraina lub umiejscowienie Kirgizji na Kaukazie. Pominąwszy te karygodne wpadki – do przeczytania, z oceną „dobrą”